Selamlar. Geçtiğimiz hafta takip ettiğim bültenleri okurken fark ettim de, ben bu işe o kadar plansız programsız başlamışım ki bültenin bir ismi bile yok doğru dürüst. "2021'den kimi albümler" çok akılda kalıcı değil sanki, haha. Eğer bir isim öneriniz varsa bana twitter'dan ya da direkt bu emaile cevap olarak iletirseniz sevinirim. Bir isim belirledikten sonra ufak bir sembol ya da logo bile hazırlayabilirim hatta, neden olmasın.
Son bültenin üzerinden neredeyse tam iki hafta geçmiş, kendi adıma müzikal açıdan biraz kısır bir iki hafta oldu bu. Normalde her Cuma günü hevesle beklediğim üç-dört albüm olurken bu sefer gerilere doğru gitmek durumunda kaldım. Yılın ikinci yarısında tekrar hareketlenir herhalde piyasalar, bakalım.
Temmuz başında uzun bir aradan sonra nihayet Türkiye'ye gidiyoruz, üç hafta kadar kalacağız. Gitmeden önce kısa bir bülten daha göndermeye çalışacağım ama yetiştiremeyebilirim de işler güçlerden. Eğer ki yetişmezse Temmuz sonuna kadar buralar sessiz kalabilir, merak etmeyin, enerji depolamış bir şekilde dönüp devam edeceğim her halükarda. :)
Ne zaman yeni bir gruptan klasik bir tarzda bir albüm dinlesem, yeni bir grup kurup örneğin eski okul (evet) ölüm metali yapmak ne kadar iyi bir fikir diye şöyle bir durup düşünüyorum. Bir yandan evet, kemik bir kitle var ki tür ortalamasının üzerinde yapılmış üç aşağı beş yukarı her şeyin üzerine atlayıp durmaksızın övecek; ancak diğer yandan da ne kadar fazla yeni dinleyiciye ulaşacaksınız da kendinizi beğendireceksiniz. Ben bunları düşünedurayım, CRYPTA henüz ilk albümüyle kemik gibi bir vefat metali albümü çıkartarak yeni dinleyicilere kendini sevdirmeye başlamış bile. Sağda solda övgüsünü görürseniz şaşırmayın - nefis rifleri ve gitar tonlarıyla, amansız vokalleriyle yılın adını duyuracak albümlerinden biri „Echoes of the Soul“. Son olarak grubun Brezilya’nın geçtiğimiz yıl dağılan ünlü, tıpkı CRYPTA gibi tamamen kadınlardan oluşan NERVOSA’sının vokalistinin yeni grubu olduğunu da belirteyim.
ÆTHĔRĬA CONSCĬENTĬA - Corrupted Pillars of Vanity (bandcamp)
Bu yıl adını fazla duymadığım ve duymadığıma şaşırdığım albümlerden bir tanesi „Corrupted Pillars of Vanity“. Açık konuşmak gerekirse fazla renkli ve çizgi romansı kapağından dolayı ben de şans vermekte biraz geciktim ama sonunda verdiğime epeyce memnunum. Bir çeşit bilimkurgu black metali yapıyor diyebiliriz adını tekrar tekrar kopyala yapıştır yapıp durmayacağım grup için. Uzay operası tabir edilen maceralardan birine eşlik etsin diye yapılmış gibi durabiliyor zaman zaman; ancak özünde oldukça progresif yaklaşılan bir black metal var ve metale yedirilmesinden asla bıkmayacağım saksafonun grubun müziğinde fazlaca yer ediniyor olması her şeyi olabileceğinden daha güzel hale getiriyor. Progresif, saksafon gibi anahtar kelimeler gözünüzü korkutmadıysa nispeten uzun süreli şarkılar da korkutmaz diye düşünüyorum. Koşun öyleyse.
Son günlerde kulağıma takılan bir başka black metal albümü de epey uzun süredir istikrarını koruyan İsviçreli BORGNE’den geldi. Kara metalin endüstriyel alt kolu öncelik verdiğim, fazla zaman ayırdığım bir kol değil (gerçi bunun sebeplerinden bir tanesi de zaten çok fazla grubun da tercih ettiği bir alt tür olmaması endüstriyelin, büyük olasılıkla) ama BORGNE yıllardır takip ettiğim isimlerden biri. Henüz geçtiğimiz yıl bir saatlik „Y“ albümünü çıkarttıktan sonra, karantina dönemini ya çok verimli ya da gerçekten aşırı sıkılarak geçirdiklerinden olsa gerek bu defa da yetmiş üç dakikalık bir hayvanlık koymuşlar önümüze. Eğer atmosferinizin endüstriyel beat’ler ile desteklenmesi, hatta bazen düpedüz oluşturulması fikri hoşunuza gider gibi oluyorsa bir bakın, olmuyorsa da salın gitsin zaten ya, yetmiş üç dakika albüm kolay değil.
NEVERMORE’u çok özlüyorum. Bazen „This Godless Endeavour" ya da „Dead Heart in a Dead World“ çekiyor canım ama açmaya elim gitmiyor ne yeni bir NEVERMORE albümü dinleyecek, ne de WARREL DANE’in sesini daha önce duymadığım bir şarkıda bir daha duyabilecek olduğum için. WITHERFALL gibi gruplar müzikal olarak o açlığı biraz doyursa da DANE’in o kendine has ses renginin yerini başka bir vokalin tutması çok zor. Şimdi bunca romantize ettikten sonra biraz keskin bir dönüş olacak ama bu noktada SILVER TALON biraz devreye girdi dürüst olmak gerekirse. Henüz ilk albümünü çıkartan grubun vokalisti Wyatt Howel vokal performansı olarak kimi kendisine örnek aldığını saklama ihtiyacı hissetmiyor belli ki. Neyse ki „Decadence and Decay“ vokallerinden bağımsız olarak da çok iyi bir heavy/power albümü ve Howel pastanın üzerindeki çilek olmuş (öf). Mutlaka kulak kabartın.
Takriben her bültende bir düzenlediğim geleneksel atmosferik sludge övme şenliklerinin bu nüshadaki konuğu BOSSK. İngiliz grup beş yıllık bir sessizlikten sonra yayınladığı „Migration“ ile gitarların ve dolayısıyla bizlerin canını sıkmayı fazlasıyla başarmış. Tempolu kafa sallamak istediğiniz anlarda imdadınıza yetişebilecek albümde konuk olarak başka isimlerin yanında CULT OF LUNA’dan Johannes Persson da var diyeyim de biraz daha da cazip hale gelsin hatta dilerseniz.
CLOAK OF ALTERING - Sheathed Swords Drip With Poisonous Honey (bandcamp)
Bakın, avantgarde black metal uzunca zaman benim ekmeğim, suyum gibiydi. Bir metal barda karşınızda şu cümleyi kursam bardağı kafamda kırıp masayı terk edersiniz belki ama maalesef gerçek bu. Burada adını verip töhmet altında bırakmak istemediğim birkaç grup ve müzisyen beni öyle bir yola soktu ki bir dönem nerede kara metal adı altında ilginçlik yapan grup var onları dinledim ben. Henüz DEATHSPELL OMEGA’nin avantgarde tabirini bile kafası üzerinde çevirdiği dönemin öncesine denk geliyor bu aralık, dolayısıyla bahsi geçen ilginçlikler dezonans ya da atonaliteden ziyade gerçekten tuhaf tuhaf şeyler içeriyordu. Bir proje olarak CLOAK OF ALTERING’in kendisi geç kurulmuş olsa da, ilhamını UNEXPECT’ten, VED BUENS ENDE’den, erken dönem ARCTURUS’tan alıyor ve bunları sevenlerin de kendini evinde hissedebileceği işler yapıyor. „Sheathed Swords Drip With Poisonous Honey“ de tam o ayarlarda bir albüm - sevenin seveceği, sevmeyenin ise önereni odunla kovalayacağı türden. Dipnot olarak da projenin GNAW THEIR TONGUES manyaklığıyla aynı kişinin işi olduğunu sıkıştırıvereyim.
Adının geçtiği her mecrada alabildiğine övülen „Mortal Coil“i bültene epeyce geç dahil etmiş oldum aslında, çünkü ancak henüz hakkını vererek dinleyebildim. Son yıllarda sayısı giderek artan, çığır açmasa da çok çok iyi icra edilmiş ve her şeyi doğru yapıyor gözüken black metal albümlerinin şimdilik sonuncusu diyebiliriz „Mortal Coil“ için. Tam tadında bir depresiflik, tam tadında tekrarlar, yeterince teknikalite, varyasyonlu davullar, olması gerektiği gibi prodüksiyon, vesaire vesaire. Peki ben neden bu albümü bir türlü bu yıl en sevdiğim albümler arasına sokamadım, onu tam anlamadım işte. Şurası olmamış, dediğim pek bir şey yok ama black metal dinlemek istediğim elim yine KANONENFIEBER’e, HELLERUIN’e, OSSAERT’e gidiyor. Biraz daha kusurlu ama biraz daha da tutkulu bir şeyler sanki bir nebze daha çekici geliyor bana. Bilemedim.
Evet, bu haftalık da bu kadar. Her zamanki gibi eğer ilgisini çekecek eşiniz dostunuz varsa iletmeyi, onlar da bültene kaydolana kadar kendilerini rahatsız etmeyi ihmal etmeyin. Hatta Twitter adresime de beklerim.
