Werkend in de fabriek heb ik leuke gesprekken met collega's vanuit allerlei landen. Soms gaat de communicatie met handen en voeten, meestal in een soort van Engels. Eén van de Poolse collega's (die graag wat Nederlands wil leren) stelde mij laatst een vraag: Hij vroeg: "Erik, wat betekent tsjongejone?"
Tsja, wat moet je daar nou mee? Voor ik verder ga, wat zou jij antwoorden?

Ik heb hem uitgelegd dat het eigenlijk niets betekent en aan de andere kant heel veel. Tsjongejonge is een woord waarmee je een grote verscheidenheid aan emoties kan uitdrukken.  Boosheid, verbazing, teleurstelling, verdriet en nog veel meer. Dat was wel wat verwarrend voor hem natuurlijk. Een Islamitische collega vroeg mij waarom wij mensen dopen. Ook zo'n vraag waarover je misschien na moet denken, terwijl het zo vanzelfsprekend is voor jou en mij (hoop ik).

Het woord tsjongejonge en zijn vraag bleef erg bij mij hangen. Ik heb me daardoor af lopen vragen hoeveel van dit soort woorden we eigenlijk in ons christen-zijn gebruiken. Woorden die voor ons een diepe lading hebben maar voor buitenstaanders die onze "taal" niet spreken volslagen onbegrijpelijk zijn. 

We leven in een samenleving die steeds verder van zijn Joods-Christelijke wortels af komt te staan. We zullen daarom wellicht een heel andere "taal" moeten ontwikkelen. Hoe leg je bijvoorbeeld Pasen uit? Hoe leg je dat uit zodat je nog-niet-christelijke buren het ook snappen?

Het werken is voor mij een prachtige onderdompeling in de multiculturele samenleving waarin we nu leven. Leven als pelgrim waarin ik mijn weg mag zoeken hoe een "levende brief" (ook weer zo'n begrip) mag zijn waarin mensen Christus lezen.

Tsjongejonge, wat een opgave voor ons allemaal! 

Hartelijke groet, 
Erik Bakker