1 Petrus 2:9

Vanaf de jaren 40 van de vorige eeuw was er sprake van een bijzonder, nieuw fenomeen: de “priester-arbeider”. Het was een initiatief van de Franse RK kerk om zending onder arbeiders te intensiveren. De gedachte erachter was om arbeiders te bereiken met het evangelie maar ook, in mijn bewoordingen, om als christenen merkbaar aanwezig te zijn in alle lagen van de samenleving. Ik heb niet meer terug kunnen vinden of er ook iets dergelijks in Nederland op gang is gekomen. Wel herinner ik mij uit mijn jeugd dat hier over gesproken werd in de kerken. Tot in de jaren 90 waren er zo’n 2000 priesters in België en Frankrijk werkzaam in het bedrijfsleven. Een bekende Nederlandse priester die op deze manier werkt is Frans van der Hoff. Hij is misschien niet zo bekend maar zijn werk wel. Samen met Nico Roozen zette hij het Max Havelaar label op en het eerste fair-trade label (1988). 

 

Waarom schrijf ik dit? Al langere tijd loop ik tegen mijn eigen grenzen aan. Na 20 jaar gemeentestichting en allerlei ander pionierswerk merk ik dat er een nieuw seizoen is begonnen voor ons. Ook de veranderingen in kerk en maatschappij dragen hieraan bij. Ik geloof dat de huidige manier van kerk-zijn diepgaand aan het veranderen is en op zijn einde loopt. Ik geloof dat we veel meer toe moeten groeien naar eenvoudiger manieren van kerk-zijn. Hoe je dat noemt maakt niet zoveel uit maar ik denk dat we het roer wel drastisch om moeten gooien. Om daar zelf vorm aan te geven valt niet mee. Het is een zoektocht die biddend en tastend verloopt. Ik ben echter wel tot de conclusie gekomen dat als ik geloof dat het roer om moet ik daar zelf ook handen en voeten aan moet geven.

 

Op een bijzondere manier werd me dat in de schoot geworpen. Een goede vriend van mij is HR manager bij een groot productiebedrijf. Hij vroeg mij kort geleden of ik twee weken in de fabriek zou willen werken als kwaliteitscontroleur. Voor een grote klant moesten alle producten stuk voor stuk gecontroleerd worden voor ze verzonden worden. Ik heb dat die weken gedaan en dat beviel me erg goed. Tijdens die twee weken had ik ook heel mooie gesprekken met mensen die daar ook werken. Heel veel uitzendkrachten uit Oost-Europese landen lopen daar rond, voornamelijk omdat Nederlanders dat werk niet willen doen. Ik heb erg genoten van het werk daar. Het bijzondere was ook dat men vanuit het bedrijf vroeg of ik bij hen wilde blijven werken. Ze zochten een shiftmanager die goed met mensen uit allerlei culturen om kan gaan en beschikbaar is. Voor mij kwam dat als een gebedsverhoring. Praktisch werk, veel contact met allerlei mensen (leiding geven aan 70-90 mensen) en daarbinnen bouwen aan het Koninkrijk van God. Door deze gebeurtenissen kwamen die herinneringen aan de priester-arbeiders weer naar boven. Het raakte een gevoelige snaar bij mij. Wil ik dat wel? Ik in een fabriek werken? Toch voel ik me geleid om dit te gaan doen. Om als priester-arbeider aan de slag te gaan en namens Christus leiding te geven.

Het heeft natuurlijk ook andere gevolgen voor mijn huidige werk en functioneren. Het werk gebeurt in ploegendiensten. Sommige dingen ga ik dan ook loslaten zoals preken in kerken, lesgeven en zelf bezig zijn met gemeentestichting. Andere zaken kan ik juist oppakken zoals relaties opbouwen met collega’s uit allerlei landen en culturen. Dit past echter heel mooi in mijn CAMA achtergrond. Vanuit CAMA hebben we ons vanaf het begin gericht op de “neglected”, de verwaarloosde groepen mensen in onze samenleving. Grote groepen verwaarloosden leven onder ons (kijk maar eens hoeveel auto’s met, niet Duitse, witte kentekenplaten je rond ziet rijden). Wat een geweldige uitdaging om met die mensen te mogen werken.

Hartelijke groet, 
Erik Bakker