De afgelopen tijd merk ik dat softwarecode maken met Claude.ai voelt alsof je een nieuwe taal leert. In het begin laat je de AI-tool dingen voor je doen, omdat dat het snelst lijkt. Maar na een tijdje begin je intuïtief aan te voelen wanneer je beter een script kunt laten maken dat je zelf in de terminal draait. Dat is vaak veel efficiënter, zeker bij het aanpassen van codeblokken of teksten: wat voor de AI veel tijd kost, heb je met een eigen script in seconden geregeld. Het maken ervan is zo makkelijk en snel (na enige oefening) dat je rust mag spreken van wegwerpsoftware. Je maakt het voor het doel van dat moment, en daarna kan het weer weg.

Ik schreef al eerder over hoe ik, met vooral hulp van Claude.ai, een boek maakte. Op Frankwatching deelde ik mijn tips voor mensen die dat ook willen proberen. AI is een ongekende hype. Ik vind daar van alles van, vooral over mensen met meningen zonder hands-on ervaring. Kevin Kelly schreef een briljant stuk waarin hij AI vergelijkt met de begindagen van elektriciteit. Grote denkers als Newton en Franklin zaten er toen volledig naast in hun voorspellingen. Ze begrepen de werking niet en konden zich de toepassingen nauwelijks voorstellen. Precies zo moeten we AI zien volgens hem: we zitten nog maar aan het begin.

We buitelen over elkaar heen met meningen. Kelly merkte terecht op: om artificiële (of additionele) intelligentie te begrijpen, moeten we eerst begrijpen wat intelligentie ís. En dat lukt ons nauwelijks. De beste manier om iets te leren is er zelf mee experimenteren. (dat is is met AI echt wat anders dan ChatGPT gebruiken als een slimmere versie van Google). Ik experimenteer me suf en vind het fantastisch. Overal zie ik dat de meeste mensen AI gebruiken om gratis letters of plaatjes te bestellen, zoals mijn vriend Peter Ros dat treffend noemt. Maar er is ook een kleine groep die dieper kijkt en uitprobeert wat er way beyond gratis letters te halen valt.

En ik kom er, net als Mark Vletter achter dat dat niet gering is. Met genoeg kanttekeningen.

Mensen die beweren dat je dommer wordt van AI, hebben geen idee waar ze het over hebben. Ik heb zelden in mijn leven zo snel zoveel geleerd. Zonder AI was me dat nooit gelukt. In mei was ik nog trots dat ik een werkend Python-script had gemaakt om 14 GB aan Gmail-data te analyseren. Dat leidde tot een enorme rabbit hole — en eerlijk gezegd: het is daar goed toeven. Ik leer stap voor stap, met veel vallen en opstaan, hoe je robuuste software ontwikkelt. Spelenderwijs. Op mijn manier en in mijn tempo.

In de stap erna kreeg ik een model context protocol (MCP) aan de praat, waardoor AI namens mij mag schrijven in één map op mijn harde schijf. Dat maakt een wereld van verschil. De AI-tool maakt daarin mappen aan en bestanden, scripts, databases; alles wat je nodig kunt hebben om een solver te schrijven. 

Ik ontdek dingen die ervaren programmeurs al lang weten: goed documenteren wat je doet, validatiescripts schrijven om de output te controleren, de basis van database-ontwerp, en hoe je die met eigen API’s ontsluit. Inmiddels schrijf ik aan mijn eigen boekhoudsoftware en bouw ik aan een digitale personal assistant. Iets waarvan ik al droomde sinds ik op mijn veertiende mijn eerste computer kreeg. Een persoonlijke digitale assistent zoals Jarvis van Iron Man komt een flink stuk dichterbij.

Het voelt alsof ik nu langzaam een vocabulaire opbouw waarmee ik moeiteloos met mijn computer kan praten. Mijn slimme parser begrijpt of een zin als “Mark bellen”, “Brood kopen” of “Slow Horses kijken” een bel-taak, plan-taak of kijk-taak is. En welke Mark of Peter ik bedoel. Ik spreek die opdrachten onderweg in via mijn Apple Watch en Drafts. Op mijn Mac zet ik ze daarna met mijn nieuwe systeem om in gestructureerde taken (ik vond de toverbol wel een mooi symbool ervoor.) Dat voelt echt magisch. Hetzelfde geldt voor een knop waarmee ik ’s avonds met één klik naar dark mode schakel, zodat mijn lief niet verblind wordt door het scherm. Ze klaagde over teveel licht en drie minuten later had ik een werkend donker/licht-switch toegevoegd aan mijn nieuwe programma. Supervet!

Voor de duidelijkheid: alles wat ik maak draait lokaal, gewoon in mijn browser. De volgende stap is een eigen Mac-app, eerst via Electron en later misschien via Xcode. Uiteindelijk wil ik ook een Swift-app bouwen, zodat mijn iPhone en mijn Mac direct met elkaar kunnen praten. Het voelt alsof ik Lego-blokjes heb gevonden die ineens perfect in elkaar passen: SQLite, API-endpoints, DOM’s. Conceptueel én praktisch een wereld die steeds logischer wordt. En doordat ik die woorden nu ken en (een beetje) snap, kan ik dit soort vragen stellen:

Ik kwam op het idee om in mijn eigen software een debug menu te bouwen, zodat ik fouten met 1 klik kan rapporteren aan Claude.ai om mee te denken. Iets dat ik een maand geleden niet had kunnen dromen.

Een onverwacht bijeffect is dat ik nog sterker geloof dat de meeste IT-ellende niet nodig is. Het is vaak het gevolg van slecht gestructureerde data en mensen die niet goed begrijpen waar ze mee bezig zijn. De mystiek van programmeren moet doorbroken worden. 

We zouden mensen veel vaker moeten laten klooien, leren, spelen. Want wat ik zeker weet: ik leer wekelijks dingen die totaal nieuw zijn en me een flinke voorsprong geven op de mensen die AI alleen gebruiken om wat gratis tekst of plaatjes te genereren.

Exciting times. En hou Kevin Kelly in de gaten — hij ziet het meestal scherp. En ga vooral eens kijken en proberen wat je zelf kunt maken. De drempel is veel lager dan je denkt.