Eind jaren 70 woonde ik in Drenthe op een woonerf. Aan de rand van het dorp, met achter ons huis uitzicht op de landerijen, met bosjes, sloten, akkers en iets verderop wat hunebedden. Ik woonde daar tot mijn elfde. Ergens rond mijn achtje bracht mijn vader, die leraar was een cassetterecorder mee. Zo'n simpel ding dat in die tijd op scholen werd gebruikt bij Duits of Engels.
Maar ik mocht er mee spelen en boven de garage was een zolder waar ik wat posters uit de hitkranten van die tijd had gehaald. Bij de plaatselijke electronicaboer had ik van mijn zakgeld wat gekleurde lampen gekocht, ik herinner me in elk geval rood, blauw en groen. Alleen nog wat muziek erbij en ik had mijn eigen disco. Althans, in het hoofd van een drents achtjarig jochie die bij disco dacht aan wat ie bij toppop had gezien. Iets met dansen, muziek en gekleurde lampen.
Met de komst van die speler was mijn geluk bijna compleet. Het enige dat er nog miste was muziek. Maar mijn ouders luisteren vooral radio. Dus ik heb het vier jaar lang moeten doen met 3 cassettebandjes. Twee ervan met opgenomen radio muziek (met vooral hits uit '77/79') en de Beatles. Maar er was dus nog een bandje. Het bandje op de foto. Ik heb hem nog steeds. Mijn meest afgespeelde muziek in die paar jaar. Neil Diamond in zijn goede jaren.
Neil Diamond is een enorm begaafde singer-songwriter, die later in zijn carriere wat meer de pompeus-bombastische hoek in ging, maar daarvoor leverde hij geweldig materiaal af zoals I'm a Believer waar de Monkees beroemd mee werden en Girl, You'll Be a Woman Soon, dat in een Tarentino-film terechtkwam. De meeste mensen kennen Red Red Wine vooral van UB40 maar het was toch echt Neil Diamond die dat schreef.
Mijn favorieten van dat album? Solitary Man (niet vanwege de teksten, maar vanwege de blazers in het nummer) en The boat that I row. Op mijn dertiende kreeg ik mijn eerste stereotoren met platenspeler. Het eerste album was Strong Persuader van Robert Cray, en toen Introducing The Hardline van Terence Trent D'arby. Toen ik niet veel later ontdekte dat je in een bibliotheek ook platen kon lenen was het hek van de dam en werd ik muzikaal omnivoor.
Maar Solitary Man heb ik zo vaak gehoord, en het nummer is zo tijdloos dat ik er nostalgische gevoelens bij heb.