Na zo'n 2500 keer op een podium gestaan te hebben, ben ik er wel uit. Voorbesprekingen voor een optreden van mij leiden tot verwarring, tijdverlies en een lagere kwaliteit.
In ongeveer de helft van alle aanvragen voor een optreden wil de opdrachtgever groepsgewijs met me voorbespreken over de inhoud van mijn optreden. Tegenwoordig gebeurt dit vaak via Teams of Zoom. Ik houd dat af en steeds feller.
In feite gaat het om onzekerheidsreductie van mensen die niet helemaal zeker zijn of het goedkomt met hun belangrijke evenement. Ik snap dat ook wel. Als je je belangrijke boodschap of je waardevolle relaties in een evenement stopt, en er komt iemand van buiten bij, hoe ga je er dan voor zorgen dat het goed komt? Natuurlijk wil ik graag bijdragen aan het verkleinen van die onzekerheid.
Maar voorbesprekingen zijn daarvoor niet de oplossing. Wat veel opdrachtgevers zich niet realiseren is dat ik soms wel zes of zeven optredens in de week kan hebben. Als ik die weken van tevoren ga voorbespreken, dan ga ik ze echt door elkaar halen.
Bovendien werk ik anders. Omdat ik stand-up doe, bereid ik mijn lezingen als zodanig niet voor. Ik zorg dat ik er op tijd ben. Voel de sfeer in de zaal. Luister naar wat de dagvoorzitter en andere sprekers zeggen. En bedenk in de eerste vijf minuten welke kant ik op ga met het verhaal. Ik voel het aan uit de zaal, door mijn intuïtie en een enorme bak aan ervaring. Ik bepaal ter plekke wat ik op welke manier, in welke toon en in welk tempo ga vertellen. Dat is topsport.
Van tevoren mogen ze me alles opsturen waarvan ze ook maar denken dat het waardevol zou kunnen zijn. Ik lees onderweg naar mijn sessie alles door, omdat er wellicht iets in staat wat me later op het podium van pas komt. Maar verder bereid ik me niet voor. Ze mogen me zoveel appjes sturen als ze willen, en heus ook wel drie, vier of zelfs tien keer met me bellen.
Maar met een groepje mensen een hele voorbespreking doen? Dat niet. Het leidt tot verwarring. Doorgaans zijn ze er onderling ook niet over eens. Tot voor kort ondervong ik dat door acuut de regie te pakken in zo'n gesprek.
Doorgaans word ik ingezet aan het begin van een evenement om de toon te zetten, of juist aan het eind als verzekering dat je een leuk einde hebt. Meestal willen mensen dat ik praat over de impact van technologie op de wereld van werk en organiseren in het bijzonder. En dat mensen na afloop een gevoel van urgentie hebben en er zin in hebben. Dat ze gelachen hebben, dat ik ze aan het denken heb gezet en eventueel in de war heb gemaakt.
Sinds kort heb ik dat allemaal vervangen met één centrale vraag:
Wat moet er volgens jullie gelukt zijn als ik klaar ben met praten?
Inmiddels vraag ik van tevoren of ze daar het antwoord op kunnen formuleren. Want als ik het antwoord hierop weet, komt het sowieso wel goed. Ik zou willen dat ik dit vijftien jaar eerder bedacht had. Wellicht hebben collega's wat aan deze tip. Want hij bespaart echt heel veel tijd.