Het "spreekseizoen" is weer in volle gang, en het zit weer vol avonturen!
🙃Wat een maf leven Het blijft een geweldig, spannend, maf en tof ding om te doen; lezingen geven. Je komt op allerlei plekken, ontmoet mensen van divers pluimage en hebt vaak geweldige en soms mindere ervaringen (zoals dat gaat).
👼Angst, missen en doodgaan (maar niet heus) Ik miste het eigenlijk ook wel gewoon een beetje, deze keer duurde de periode dat ik niet of nauwelijks op het podium stond langer dan normaal. Ja, de aandacht zal gerust een rol spelen, ook ik heb het diepe verlangen om gezien en erkent te worden. Maar tegelijkertijd is het een van de meest kwetsbare dingen om te doen, op een podium kruipen. Voor een groep staan is niet voor niks een van de meest angstige dingen om te doen voor veel mensen, het schijnt zelfs boven doodgaan te staan.
Ik ben ook wel eens doodgegaan op een podium, het vervelende is dat je dat helemaal bewust meemaakt, terwijl als je echt doodgaat... nou ja. Gelukkig is dat al heel lang geleden en helpen de jaartjes "under the belt" mee in het begrijpen wat er nu echt gebeurd tijdens zo'n verhaal. Wat veel mensen zich niet realiseren is dat de mix tussen inhoud, energie, humor en interactie een heel delicate is. Alleen inhoud is saai, teveel humor 'popi-jopie', als een malle op en neer springen en lopen vermoeiend en alleen maar interactie is leuk, maar daar is een lezing niet helemaal voor bedoeld.
🎤De stem Dan stemgebruik. Intonatie, ritme (wisselingen), volume, timbre, allemaal tools die je leert te gebruiken. Heb je wel eens in de zaal gezeten bij een spreker die heel monotoon allerlei (zeer interessante) feiten opdreunt? Saaaaaaaaai. Of die spreker die alles wat hij zegt zoveel nadruk geeft dat de energie en snelheid en toonhoogte de hele fakking tijd hoog liggen? Vermoeiend man!
🎈Een feest! Soms is het niets meer of minder dan een feest. Zoals bij het 'Anders denken' symposium van de Paradigma groep (die ze juist willen doorbreken dus, die paradigma's). Altijd leuk om in een theater te staan, en al helemaal als dat in je eigen stadje is! Ik heb 'de' Flint nooit een mooi gebouw gevonden van buiten, maar van binnen heeft het alles dat een fijn theater moet hebben. Een feest dus. Alles was top geregeld: Rode lopers, bubbels, lekkere hapjes, the whole shebang! De bezoekers hadden zich ook extra mooi aangekleed, je kon aan alles merken dat iedereen had er ook echt zin in, het voelde echt als een avondje theater. Superleuk ook om weer andere toffe sprekers te ontmoeten. Zo legde Neurowetenschapper Marcia Goddard achter de schermen voordat we op even haarfijn uit wat het verschil is tussen emotionele empathie en cognitieve empathie. Super nuttig voor mijn boek over aandacht.
🏖️ Strandbeesten Ook Theo Jansen was van de partij met zijn verhaal over zijn strandbeesten. Geweldig hoe Rudo Vissers (de veroorzaker van het event) dit noemde, volgens hem heeft Theo van structuur cultuur gemaakt, terwijl het probleem meestal is dat we cultuur in structuur proberen te vangen (en we weten allemaal wat er dan gebeurd...).
😢Niet meer bellen... Maar soms, heel soms lekt mijn energie he-le-maal weg tijdens het geven van een lezing. Uiteindelijk is het ook een uitwisseling van energie, jij met de zaal. En na al die jaren begin ik een patroon te herkennen. Het gebeurt eigenlijk altijd* (ja), als ik een lezing voor docenten in het middelbaar onderwijs moet geven. Al het gedrag waarmee ze de hele dag geconfronteerd worden, zoals; achterin de klas gaan zitten (de voorste rijen zijn leeg en men staat achterin), door elkaar en de sprekers heen praten, en heel slecht luisteren het komt allemaal voorbij. Alles leuk en aardig in het begin (ik heb zo mijn methodiek om daar luchtig mee om te gaan), maar du moment dat het verhaal richting verandering en de rol die je daar zelf in kan spelen gaat is het mis. De weerstand! Het ongemak! Ja men begrijpt goed dat het verhaal voor iedereen buiten een school opgaat, maar bij hen is het echt allemaal anders.... (dat argument hoor ik nooit 😂). "Wij zijn van de inhoud". Ja klopt, maar om die inhoud over te brengen op die puberende zakken vol hormonen is vorm en houding ook best van belang 🤪.
😇Tuurlijk dacht ik altijd dat het aan mij lag**, totdat ik het eens bij andere sprekers en trainers ging vragen. En wat bleek? You're not alone 🎼 klonk het... Een van hen (een spreker die ik echt heel hoog heb zitten) geeft zelfs aan dat ze hem niet meer hoeven te bellen...
Anyhow, de laatste keer was het weer raak. 500 docenten en de weerstand droop van de muren af (en ja, ik geef erkenning aan het feit dat het allemaal niet makkelijk is). Deze keer ging ik het ongemak maar benoemen toen men ongemakkelijk op de stoel ging schuiven en zenuwachtig ging lachen toen ik het benoemde. Tja toen was het wel klaar natuurlijk 🤣. Wat zei mijn opdrachtgever toe ik van het podium af kwam? Nou iets in de trant van 'Lekker gedaan pik'. Hij was dus wel blij.
(*Nee er zitten ook best vaak docenten in de zaal die mijn verhaal omarmen, helaas zijn die in. de minderheid en kunnen die de negatieve weerstandsenergie van de rest niet compenseren) (**Het zal gerust ook aan mij liggen en zeker aan de manier waarop ik mijn verhaal vertel)
🤸♂️Avontuur! Zo even klaar met zeuren hoor, want er staat nog een hoop moois op de kalender! Zoals; spreken op een hippisch congres (dus niet langharige zwevende types, maar die met vier benen). Ik dacht dat ze mij voor mijn achternaam uitgenodigd hadden, bleek het toch om mijn verhaal te gaan... Een keynote voor ONSwelzijn (altijd een goed idee), en een paar combi's van lezingen en masterclass achtige dingen met heel veel interactie (fijn!)
❤️Wat altijd een avontuur is, is spreken in het buitenland! Zo heeft mijn sprekers-carrière me onder meer in Duitsland, Frankrijk, Belgie en Harlingen gebracht en dat is leuk, maar de keer dat ik naar Mexico mocht was pas echt vet! Samen met mijn lief (veel leuker dan in je eentje zoiets beleven) er een mooi reisje van gemaakt. Wel pas na de lezing want daarvoor was ik heul gespannen. Komende maand gaan we voor een spreekklus naar Oviedo in Spanje en daar kunnen we meteen meedoen aan een toffe hike door de Picos! Tegelijk kreeg ik een aanvraag om in Pakistan te spreken dus dat ging niet meer. Gelukkig gaat dat in April volgend jaar plaatsvinden. Spannend!
Nou, ik heb nog veel meer te melden maar nu moet ik echt boodschappen doen!
