ผมชอบแมว แต่ไม่เคยมีโอกาสเลี้ยงเอง จนกระทั่งตอนนี้ ที่บ้านเราเลี้ยงแมวกันตัวนึงชื่อบ๊อบบี้ มันเป็นแมวฝรั่งที่เกิดจากการผสมกันของสองสายพันธุ์ อะไรสก็อตๆติชๆสักอย่างนี่แหละ แต่สำหรับผมการเรียงตัวของยีนไม่สำคัญเท่าความน่ารักที่สังเกตได้ของมัน
มันน่ารักในแบบของแมวตามตำรา หมายถึงมันไม่ได้ขี้อ้อนเท่าไหร่นัก (เว้นแต่ตอนพึ่งตื่น) มันเป็นแมวที่เดาใจยาก บางสถานการณ์ ขณะที่เรากำลังหยุมหัวมันอยู่ดีๆ มันก็แว้งมากัดซะงั้น หรือบางครั้งก็วิ่งสุดแรงโดยไม่มีสาเหตุ มันชอบทำให้เราประหลาดใจอยู่เสมอ หรือจริงๆมันอาจเป็นไบโพลาร์ระดับอ่อนๆ ไม่รู้สินะ แต่เรามองว่ามันมีเสน่ห์พิกล
นอกจากความคาดเดาไม่ได้ของมันแล้ว มันยังฉลาดเกินแมวอีกด้วย ยังไง? บ๊อบบี้ต่างจากแมวทั่วไปที่ผมเคยเล่น มันมีจิตวิญญาณของหมาอยู่ในตัว เพราะมันชอบเล่นขว้างบอลเป็นพิเศษ
คำว่า เล่นขว้างบอล ในที่นี้หมายถึงวิธีการเล่นมากกว่า ซึ่งทางเทคนิคคือการขว้างบางสิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว มากพอที่จะกระตุ้นสัญชาตญาณของมันให้อยากไล่กวดสิ่งนั้น เมื่อจับได้แล้ว มันก็จะคาบกลับมา เพราะมันรู้ว่าถ้าเอากลับมาให้เรา เราก็จะขว้างให้มันอีก (นานพอสมควรกว่าที่มันจะเริ่มเข้าใจเงื่อนไขนี้)
และสำคัญเลยคือ สิ่งที่ขว้าง มันต้องไม่ใช่ลูกบอล หรืออะไรก็ตามที่มีแนวโน้มจะถูกออกแบบมาให้เป็นลูกบอล (เช่น พวกลูกถักกลมๆที่แมวส่วนใหญ่ชอบเล่นกัน) สิ่งเหล่านั้นไม่สามารถจูงใจให้บ๊อบบี้ยอมออกแรงวิ่งได้ แล้วอะไรที่จะกระตุ้นต่อมความเป็นนักล่าของเสือหิมะน้อยตัวนี้ได้กันหล่ะ?
คำตอบคือ "กระดาษขยำ"
ไม่ใช่กระดาษอะไรก็ได้นะ สำคัญเลยคือต้องเป็นใบเสร็จสดใหม่ ผมเดาว่ามันน่าจะให้สัมผัสที่กรุบกรอบน่ากัด และมีความลื่นพอที่จะกลิ้งได้อย่างรวดเร็ว ผมเคยลองทิชชู่กับกระดาษในสมุดแล้วไม่ค่อยจะได้ผลเท่าไหร่ นั่นทำให้ทุกครั้งที่ผมได้รับใบเสร็จ ผมจำต้องเก็บมันกลับมาให้บ๊อบบี้ทุกครั้ง
บ้านเราจึงมีใบเสร็จอยู่ในตู้เสมอๆ เผื่อไว้ว่าอยากเล่นกันเมื่อไหร่เป็นได้เล่น พร้อมก้อนที่ขยำและถูกฟัดจนหนำใจบ๊อบบี้แล้วอยู่ตามมุมห้องหรือใต้โซฟา
นับว่าโชคดีที่ไม่ต้องจ่ายเงินหลายบาทเพื่อซื้อของเล่นให้มันโดยเฉพาะ
❦
ปอนด์ ณรงค์ฤทธิ์
กรุงเทพฯ, กรกฎาคม 2024
Private life, Inner peace & Clear mind
มันน่ารักในแบบของแมวตามตำรา หมายถึงมันไม่ได้ขี้อ้อนเท่าไหร่นัก (เว้นแต่ตอนพึ่งตื่น) มันเป็นแมวที่เดาใจยาก บางสถานการณ์ ขณะที่เรากำลังหยุมหัวมันอยู่ดีๆ มันก็แว้งมากัดซะงั้น หรือบางครั้งก็วิ่งสุดแรงโดยไม่มีสาเหตุ มันชอบทำให้เราประหลาดใจอยู่เสมอ หรือจริงๆมันอาจเป็นไบโพลาร์ระดับอ่อนๆ ไม่รู้สินะ แต่เรามองว่ามันมีเสน่ห์พิกล
นอกจากความคาดเดาไม่ได้ของมันแล้ว มันยังฉลาดเกินแมวอีกด้วย ยังไง? บ๊อบบี้ต่างจากแมวทั่วไปที่ผมเคยเล่น มันมีจิตวิญญาณของหมาอยู่ในตัว เพราะมันชอบเล่นขว้างบอลเป็นพิเศษ
คำว่า เล่นขว้างบอล ในที่นี้หมายถึงวิธีการเล่นมากกว่า ซึ่งทางเทคนิคคือการขว้างบางสิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว มากพอที่จะกระตุ้นสัญชาตญาณของมันให้อยากไล่กวดสิ่งนั้น เมื่อจับได้แล้ว มันก็จะคาบกลับมา เพราะมันรู้ว่าถ้าเอากลับมาให้เรา เราก็จะขว้างให้มันอีก (นานพอสมควรกว่าที่มันจะเริ่มเข้าใจเงื่อนไขนี้)
และสำคัญเลยคือ สิ่งที่ขว้าง มันต้องไม่ใช่ลูกบอล หรืออะไรก็ตามที่มีแนวโน้มจะถูกออกแบบมาให้เป็นลูกบอล (เช่น พวกลูกถักกลมๆที่แมวส่วนใหญ่ชอบเล่นกัน) สิ่งเหล่านั้นไม่สามารถจูงใจให้บ๊อบบี้ยอมออกแรงวิ่งได้ แล้วอะไรที่จะกระตุ้นต่อมความเป็นนักล่าของเสือหิมะน้อยตัวนี้ได้กันหล่ะ?
คำตอบคือ "กระดาษขยำ"
ไม่ใช่กระดาษอะไรก็ได้นะ สำคัญเลยคือต้องเป็นใบเสร็จสดใหม่ ผมเดาว่ามันน่าจะให้สัมผัสที่กรุบกรอบน่ากัด และมีความลื่นพอที่จะกลิ้งได้อย่างรวดเร็ว ผมเคยลองทิชชู่กับกระดาษในสมุดแล้วไม่ค่อยจะได้ผลเท่าไหร่ นั่นทำให้ทุกครั้งที่ผมได้รับใบเสร็จ ผมจำต้องเก็บมันกลับมาให้บ๊อบบี้ทุกครั้ง
บ้านเราจึงมีใบเสร็จอยู่ในตู้เสมอๆ เผื่อไว้ว่าอยากเล่นกันเมื่อไหร่เป็นได้เล่น พร้อมก้อนที่ขยำและถูกฟัดจนหนำใจบ๊อบบี้แล้วอยู่ตามมุมห้องหรือใต้โซฟา
นับว่าโชคดีที่ไม่ต้องจ่ายเงินหลายบาทเพื่อซื้อของเล่นให้มันโดยเฉพาะ
❦
ปอนด์ ณรงค์ฤทธิ์
กรุงเทพฯ, กรกฎาคม 2024
Private life, Inner peace & Clear mind