Ik had in mijn leven al een hoop bijzondere ervaringen. Maar afgelopen weekend was van een andere orde. Op een studiereis naar Dublin vorig jaar werd er de kiem voor gelegd. Ik raakte aan de praat met de mensen die zich bezighouden met de jaarlijkse bloemenzee die sinds het bezoek van de paus in 1985 bij de paasmis op het Sint-Pietersplein ligt. Van het één kwam het ander, en zo kon het gebeuren dat ik een paar weken geleden met mijn lief werd uitgenodigd om mee te gaan naar Rome.
Daar was ik nog niet eerder, al zag ik alle series en films over de geschiedenis ervan en smulde ik van de lessen van professor Lokin over het oude Rome. Veel tijd had ik niet, gezien de verplichtingen met het gezelschap. In de paar uur op de uiterst zonnige zaterdagochtend wandelden we langs het Pantheon, het Forum Romanum, de Trevi-fontein (die vele malen indrukwekkender was dan ik zag aankomen), en zag ik de Engelenburcht die ik kende uit de boeken van Dan Brown.
Bij het Sint-Pietersplein was een flinke ploeg Nederlanders al vroeg begonnen met het plaatsen en schikken van alle bloemen. We mochten er tussendoor wandelen en kregen wat tekst en uitleg. Heel bijzonder om zo dicht bij het gebouw te staan dat je jaarlijks op tv ziet. Rechtsachter was het hoekje waar de schoorsteen zit waar heel soms witte rook uitkomt als er een nieuwe paus gekozen wordt.
Wat voor mij geheel nieuw was, was dat er naast dat plein de Friezenkerk staat. De ontmoetingsplek van de Nederlanders. In de avond woonden we daar de mis bij geleid door Antoine Bodar. Er kwam nog iemand tekort bij het voorlezen van een stuk uit de bijbel en dat leverde de bovenstaande foto op. Het wonderlijkste podium dat ik tot nu toe betrad volgens mij...
De volgende ochtend hadden we fantastisch weer en het plein stroomde vol met gelovigen. We kwamen met de hoogwaardigheidsbekleders, ondernemers en de bloemenexperts samen en liepen via de achterkant het plein op. Vanaf dat moment leek alles een film. De outfits van de Zwitserse garde, het indrukwekkende decor, de bloemenzee, het gezang en een druk geregel van tientallen mensen van de organisatie om alles soepel te laten verlopen. We kwamen terecht vooraan bij het podium, rechts van de paus, op een meter of tien afstand. Dichterbij kon niet.
Toen iedereen op zijn plek stond kwam er onder klaroengeschal een indrukwekkende rij marcherende gardisten aan, inclusief hellebaard. Daarna vanuit de andere kant een rij carabinieri of militairen en toen alles in het gelid stond kwam vanuit de Sint-Pieter de paus in een rolstoel voorgereden. Zelfs als je niet kerkelijk bent maakt het serieus veel indruk. Met verbazing en ontzag keek ik met mijn lief naar het hele gebeuren, met alle rituelen en gezang. Een unieke ervaring!
Vooraf was ons verteld dat we misschien nog de kans kregen om op audiëntie te gaan bij de paus. Die nam ik met een korrel zout, ik was al lang blij dat ik daar bij kon zijn op dat plein. Maar toen de mis was afgelopen klom de paus in zijn pausmobiel om nog even naar de menigte te rijden onder luid gejuich. En op dat moment mocht onze delegatie de Sint-Pieter in. En toen werd het magisch. Wat een indrukwekkend gebouw. En dat op een indrukwekkend moment. Ik realiseerde me daar pas dat Pasen voor de kerk een veel belangrijker moment is dan Kerst. We wandelden door de weelderige gangen en kwamen in een zaal uit bovenin. Iedereen werd verzocht zich in een lange rij op te stellen langs de kant van de grote zaal. En toen zag ik het. We stonden in de zaal áchter het balkon waar de paus zometeen Urbi et Orbi zou uitspreken. We zaten backstage bij de paus! Even later kwam hij in een rolstoel de zaal in gereden terwijl hij ons vriendelijk toeknikte.
Met de club Nederlanders aanschouwden we de tien minuten voor zijn verschijnen op het balkon en hoe dat er daar achter de schermen aan toegaat. Niet in woorden te vangen. Even later was hij weer terug bij ons en kreeg iedereen de kans om hem persoonlijk te begroeten en een paar woorden te wisselen. Terug in Haarlem ben ik nog steeds onder de indruk. Wat een bijzondere man. Na het zien vorig jaar van de film The Two Popes raakte ik al geïntrigeerd, maar na de verhalen aldaar van mensen om hen heen en dat moment daar in die zaal is mijn nieuwsgierigheid naar hem alleen nog maar groter geworden.
Dit is een paus die niet op een troon in de zaal wil zitten maar op een gewone stoel. Niet in het luxe buitenverblijf Castel Gandolfo wil verblijven, en er voor kiest om tussen de gewone priesters te verblijven en slapen in plaats van tussen de kardinalen. Op Disney+ verscheen gisteren een documentaire waarin hij het gesprek aangaat met jongeren over veel heikele thema's en het gesprek en de confrontatie niet schuwt. Dit kon wel eens de goede paus op het goede moment in de tijd zijn. Ik blijf het gebeuren met grote en nieuwe belangstelling volgen...
Gerard, Huib en Merlin, bedankt voor jullie aandeel in dit avontuur.
- Een mooie aanvulling die ik later binnenkreeg uit de Financial Times