Ik ben al heel lang gefascineerd door breinhacks. Ik leerde ooit op de middelbare school het getal π (option+p op een Mac) tot 250 achter de komma. En de lichtsnelheid (2.99792458*10 tot de achtste). Geen idee waarom. Oh, en lange woorden zoals de langste plaatsnaam ter wereld, een dorpje in Wales dat bijna niet uit te spreken is: Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch.
Toen ik wat ouder werd en meer toegang kreeg tot boeken, het internet en nu Chat-GPT4 werd het helemaal feest. Op de foto hierboven zie je mij en Ron Hale die een prachtboek schreef over Mind Performance Hacks. Ik zocht hem op in Seattle om hem erover te bevragen. Andere boeken in dit spectrum die aanbevelenswaardig zijn, zijn het Geheugenpaleis van Joshua Foer, Een opgeruimde geest van Daniel Levitin en het boek van Tony Buzan over mindmapping.
Sinds ik van mezelf weet dat ik een serieus concentratie-probleem heb speel ik met allerlei werkvarianten om te kijken onder welke omstandigheden ik beter kan concentreren. Ik heb het er wel eens met anderen over die dan verbaasd kijken en beginnen te lachen. Net als afgelopen week.
Ik ging dus naar de nieuwe film met Tom Cruise, Mission Impossible deel 7. Met terecht hele goede recensies. Maar ik ging overdag. Ik kies films overdag uit op twee elementen: de duur van de film (liefst zo lang mogelijk) en leuk genoeg om naar te kijken maar niet moeilijk genoeg om diep na te moeten denken. Ik kies altijd een stoel op de laatste rij boven. Liefst links of rechts. In Haarlem hebben ze bij Pathé echt fantastische luxe comfortabele semi-ligstoelen mét tafeltje.
Vervolgens geniet ik van de film terwijl ik me toch een partij tekeer ga op mijn laptop! Ik krijg domweg veel meer gedaan dan normaal. Nul prikkels behalve intens geluid en beeld in een comfortabele verder rustige setting en met een perfecte temperatuur en zit/ligcomfort. Die setting brengt mij in een hyperfocus die ongekend is. Met name bij achtervolgingsscenes (die extreem voorspelbaar zijn, meestal redt de held zich of wordt ie gevangen genomen om vervolgens later te ontsnappen) krijg ik ineens een flinke boost. Blijkbaar moet mijn brein een soort basisbelasting hebben om optimaal te kunnen functioneren.
Er zijn voor mij nog twee varianten die goed werken:
- De lange trein- of vliegreis, zoals ik hier eerder beschreef.
- Een congres waar ik aan het begin of eind moet spreken. Ik kan dan weinig anders dan in de hoek op mijn stoel zitten en mijn mond houden. En pas opstaan als er een pauze is. En tussendoor gebeurt er genoeg leerzaams op een podium dat ik dan mooi realtime kan verwerken in mijn aantekeningen en research.