Ik toog met mijn lief naar Londen en Cambridge voor een lang weekend. Ik deel het hier voor de mensen die het leuk vinden om te lezen (en voor mijn moeder en mijn kinderen) en wellicht zitten er tips in waar iemand iets aan heeft. Reizen met meerdere overnachtingen zijn mijn lievelingsuitjes!

Ik ben dol op reizen, en vooral op het gevoel van op reis gaan. Nadenken over wat ik wil meenemen, wat handig of nuttig is, en de juiste mix van kleding, tassen en gear bij elkaar puzzelen geeft me veel voorpret. En er zijn nog meer voordelen aan op pad gaan: ik hou er niet van om in een rommelig huis thuis te komen, dus ik ruim vlak voor vertrek het huis goed op. Ik verzamel alle post, papieren en leesvoer voor onderweg. Ik vertrek doorgaans vijf kilo zwaarder dan ik thuiskom  (vooral door het leesvoer) en heb na al dat lezen onderweg ineens veel ruimte voor wat souvenirs.

Ook de tuin kreeg vlak voor vertrek nog een flinke beurt:  Ik bracht zes big bags vol magnolia- en walnootblad naar het milieuplein.

Ik heb een grote liefde voor goede, ambachtelijk gemaakte tassen en koffers. Ze symboliseren avontuur en de kwaliteit en het ontwerp ervan maken nogal uit, zo weet ik na dertig jaar reiservaring. De Rimowa die ik voor mijn 50e verjaardag kreeg ging mee, net als mijn Tom Bihn Synik en Daylight. De Daylight opgevouwen voor dagtripjes; de Synik voor treinspullen, kabels, boeken en mijn laptop.

Mijn lief woonde ooit in Londen en komt er, als het even kan, jaarlijks terug. Ze kent de stad goed, wat fijn is voor mij als reisgenoot. We waren eerder samen in Oxford, en nu wilden we ook naar Cambridge. Die stad zit al jaren in mijn bewustzijn — het begon met lezen over de Cambridge Five, de beroemde spionnenclub. En toen over Alan Turing, de visionair die aan de basis stond van denken over AI en aan wie we een snellere afloop van de Tweede Wereldoorlog te danken hebben. En de films The Race for the Double Helix  en The Man Who Knew Infinity (aanrader!) speelden daar. Een boeiende stad met een geweldig verleden dus. 

We begonnen in Londen. Door Belgische stakingen was de Eurostar flink vertraagd, maar de reis was verder goed te doen. De koffie aan boord is acceptabel genoeg 🤣. Mijn lief wilde vanwege de kerstsfeer naar Londen, en ze had volledig gelijk: al op St. Pancras hing een warm kerstsfeertje met lampjes, decoraties en gezelligheid, de Engelsen zijn daar goed in!

We verbleven in de buurt van Farringdon, voor mij een onbekende wijk, maar ideaal als uitvalsbasis. We bezochten Battersea Power Station, herbestemd industrieel erfgoed en dat was indrukwekkend. Het deed me denken aan de Mediacentrale in Groningen, maar dan vele malen groter. Met high-end winkels met woningen en groen eromheen. Apple heeft daar een indrukwekkende flagship store en heeft er haar Europese kantoor gevestigd.

In een Moleskine-winkel daar kocht ik dit notitieboekje dat ik als artefact van ThetaOS en de Pilot Informatieautonomie ga gebruiken.

Het was prachtig weer en droog. In de buurt van Trafalgar Square vonden we een geweldige pub, The Admiralty, vol verhalen over de slag van admiraal Nelson. Zo ontdekte ik dat hij zijn roem te danken heeft aan een beroemde zeeslag tussen Spanje en Marokko in. Leerzaam! Dat soort tradities maken die Engelse pubs zó leuk.

Onderweg zag ik een stoet auto’s met blauwe zwaailichten en ving een glimp op van Kate Middleton die naar de zwaaide naar de mensen zwaaide. Heel komisch: jaren eerder kwam ik Queen Mum en Princess Anne al eens op dezelfde manier tegen. Ik ben niet vaak in Londen, maar heb inmiddels drie royals voorbij zien rijden.

Er was gelukkig veel tijd voor uitslapen en lange bedsessies, afgewisseld met mooie wandelingen en goed eten. Onze eerste slaapplek had een prachtig bad, en die kans liet ik niet aan me voorbijgaan. Lezen doe ik het liefst in bad namelijk. De avondwandeling door Regent Street was een feest: enorme lichtinstallaties (op de foto bovenaan), mooie grote winkels met prachtige etalages en overal kerstversiering.

Na een paar dagen reisden we door naar Cambridge. We verbleven in een Ibis-hotel dat verrassend leuk was, misschien wel een van de leukste hotels waar ik ooit heb geslapen. Ibis had ik altijd geassocieerd met kille standaardkamers, maar deze locatie naast het station is echt goed. Blijkbaar zijn ze met de tijd aan het meegaan. Eronder zit de Station Tavern, waar ik een middag zat te lezen in mijn flinke stapel leesvoer en te klooien aan mijn Theta-systeem.

In mijn jonge jaren zag ik de film The Race for the Double Helix (ook uitgebracht als Life Story in 1987) en was meteen gebiologeerd. Het verhaal over hoe de wetenschappers Crick en Watson het mysterie van DNA ontcijferden (inclusief de deels geleende/gejatte inzichten van Rosalind Franklin) maakte diepe indruk op mij als tiener. Jeff Goldblum speelt daarin James Watson, ver voordat hij doorbrak bij het grote publiek. Ik vermoed dat hij zijn rol in Jurassic Park te danken heeft aan deze rol als wetenschapper. Die fascinatie zit dus al heel lang in mij, en maakte mijn bezoek aan Cambridge (waar je overal geschiedenis van DNA, wetenschap en ontdekking voelt) dus extra bijzonder.

De dag erop bezochten we een plek waar ik per se heen wilde: The Eagle, de pub waar Crick en Watson ooit hun ontdekking vierden (Sinds ik The Race for the Double Helix zag, heeft dat verhaal een speciale plek in mijn hoofd. Op dag 1 was het te druk voor een biertje, maar we hadden nog een dag.

Het was graduation day: de stad was gevuld met studenten in zwarte pakken en hoeden, met hun ouders en familie. De sfeer was opener, warmer en minder posh dan die in Oxford. Veel plekken waren niet toegankelijk, maar we leerden dat in de zomer als veel studenten naar huis gaan, veel mooie plekken dan juist wél toegankelijk zijn. We dineerden bij een fijne plek, die een aanrader is als je daar een keer bent.

Cambridge is historisch én academisch ook sterk op het gebied van AI, machine learning en spraak- en taalverwerking. Apple bouwt daar volop aan Siri- en Apple-Intelligence-technologie. Ons hotel stond op 300 meter van één van hun belangrijkste researchcentra voor AI en LLM-onderzoek. 

Op dag twee maakte mijn lief een wandeling door de stad terwijl ik een mooie wandeling naar Centre for Computing History maakte. 

In het Centre for Computing History stond ik ineens oog in oog met mijn eerste computerervaringen. De Pong-machine van Atari  (mijn vader kocht er één voor ons al in 1978) voelde als pure nostalgie. Wij noemden dat ding overigens geen computer, maar het TV-spel.  En daarna de Commodore 64: dingen uit je jeugd lijken meestal kleiner dan je ze herinnert, maar bij de C64 was het precies andersom. Wat een unit zeg!

Het mooie aan dat museum is dat het niet alleen de grote iconen laat zien, maar ook liefdevol duidelijk maakt hoe rommelig, experimenteel en pionierend de beginjaren van de computer eigenlijk waren. Wat echt nieuw was, is dat de voorlopers van de eerste computer, stalen ponskaarten waren met instructie voor industriële weefgetouwen. En vooral hoeveel vrouwen in de computergeschiedenis een sleutelrol speelden. Ada Lovelace natuurlijk, 's werelds eerste programmeur, maar ook een hele rij anderen die nauwelijks bekend zijn bij het grote publiek. Ik kocht voor Felienne, die op de barricades staat voor deze vrouwen dit boekje:

Vanaf dat perspectief, terwijl ik nu zelf aan ThetaOS bouw en mijn eigen AI-systemen maak, voelde alles daar nóg logischer. Het is bijna geruststellend om te zien hoe het allemaal begonnen is: improviserend, lerend, klooiend. Precies zoals ik nu ook bezig ben.

Ik zag er ook de eerste laptop van Apple, en de Newton (voorloper van mijn eerste Palm Pilot), en het prototype van de Lisa 1, waarmee Wozniak en Jobs hun bedrijf groot maakten.

In het museumcafé dronk ik een koffie terwijl ik, op een wifi-netwerk met wachtwoord commodore64, de eerste werkende versie compileerde van ThetaAI: mijn eigen lokaal werkende AI die praat met ThetaOS. Een betere plek daarvoor bestaat niet. Mijn zoektocht naar het liquide maken van mijn informatiekapitaal, liep via mijn ontologie in januari, via mijn boek naar de Pilot Informatieautonomie en eindigde in Cambridge waar alle puzzelstukjes samenvielen. Apple loopt niet achter met AI of is de AI-race aan het verliezen. Als je privacy, snelheid, accuraatheid én duurzaamheid meeweegt lopen ze wellicht zelfs voorop. Maar dat duurt nog even voor de rest van de "AI-experts" dat doorhebben 🤣

Ik kreeg binnen een uur Apple Intelligence aan de praat, op mijn eigen iPhone in mijn eigen app. En omdat ik extreem veel heel gestructureerde data heb, is het extreem snel en robuust, ook offline. Niet normaal dit!

Daarna lunchten we in The Eagle, waar ik precies bij de tafel zat waar Crick en Watson hun succes vierden. Wat ik niet wist: die pub heeft nog een geheel eigen militaire geschiedenis. In de oorlog was het een soort thuisbasis voor RAF- en US-piloten. Ze dronken er hun laatste bier voor ze de lucht in gingen. En voor velen was het echt hun laatste bier. Met kaarsenrook en lippenstift schreven ze hun namen op het plafond. Het is sinds die tijd een bedevaartsoord voor militaire vliegers. Een hele bijzondere plek!

In de trein terug naar Londen keek ik naar de nieuwste stunt van Max Verstappen. Tegen alle logica in kan hij volgende week kampioen worden — de spannendste wedstrijd in vijftien jaar.

De laatste nacht sliepen we nabij St. Paul’s Cathedral en wandelden over de Millennium Bridge. Wat een indrukwekkend gebouw; het deed me denken aan Capitol Hill in Washington.

Oh, tussendoor keken we nog een hele serie met Claire Danes (van Homeland) op Netflix: The Beast in Me. Een aanrader!