Het bouwen van mijn Theta-dashboard - Creativiteit unleashed
Afgelopen weken was ik voor het slapen gaan nog lekker aan het knutselen aan mijn nieuwe to-do-systeem, dat inmiddels een andere naam heeft. Mijn lief had last van het licht dat mijn laptop gaf. Vroeger zou ik het licht zachter gezet hebben, met als gevolg dat ik minder goed de tekst kon lezen. Maar nu bedacht ik dat ik gewoon even snel een dark mode-knopje kon maken. Een 🌙 voor donker en een 🌞 voor licht. Met hulp van Claude Desktop op mijn Mac was ik in drie minuten klaar. Het probleem was opgelost en ik had werkende knopjes. Blijkbaar zijn computers niet meer zo stom als ik tot nu toe ervoer.
Wat begon als simpel experimenteren met AI voor het maken van software, is uitgegroeid tot iets veel groters. Zonder ooit zelf code te schrijven bouw ik nu mijn eigen tools. En de implicaties daarvan zijn behoorlijk interessant.
Unleashed
Een beter woord bestaat er niet om te beschrijven in welke staat ik me al een paar weken bevind. De dagelijkse lessen en inzichten die ik vergaar in het maken van eigen software en eigen functionaliteit zijn ongekend, en de implicaties ervan zijn enorm. Grote woorden, maar de mensen om me heen die me goed kennen en zien wat ik doe erkennen het allemaal. Alsof ik uit het niets piano kan spelen of fantastische gerechten kan koken.
Mijn geliefde prikkelende zin op het podium, "Computers zijn stom", is helaas niet langer houdbaar of geloofwaardig. In mijn geval dan. De oorsprong van die zin lag in het feit dat de door anderen opgedrongen, opgelegde of gecreëerde software zelden aansloot bij mijn eigen hoofd en behoeften. Mijn bezwaar was altijd dat ik mijn hoofd moest aanpassen aan de mogelijkheden van het apparaat. De afgelopen maand is dat compleet omgedraaid. Het voelt nu alsof ik dat ding kan laten doen wat ik wil, en het werkt nog ook.
Ik kan geruststellen dat ik nu elk knopje en elke functionaliteit waar ik behoefte aan heb, zelf kan maken. En doorgaans ook nog eens binnen tien minuten. Soms zelfs in drie minuten, zoals dat dark mode-knopje.
Ik zit inmiddels op de vijfde versie van mijn systeem. Ik ben dus afgelopen week vijf keer helemaal van scratch af aan opnieuw begonnen. En in plaats van dat ik dat vervelend vond, was het eerder opwindend.
"Mensen willen altijd dat de eerste pannenkoek lukt. Maar bij pannenkoeken bakken mislukt de eerste pannenkoek vrijwel altijd, en dat is prima, want die heb je nodig voor de tweede pannenkoek. Maar mensen willen altijd gelijk beginnen met de tweede pannenkoek. Dat gaat dus niet."
Versie 1 was mijn eerste pannenkoek, een uur of acht werk. Alles zat in één HTML-bestand. Als ik in tabblad A iets aan het verbeteren was, kon tabblad B zomaar stukgaan. Dat voelde een beetje als een vliegtuig repareren terwijl je erin aan het vliegen bent. Niet zo heel handig als je het ding inmiddels ook echt gebruikt (en ik stond te popelen).
Pas bij versie vier kreeg ik door dat ik beter aparte HTML-pagina's kon maken voor elk tabblad, met eigen URL's. Typisch zo'n inzicht waar je spelenderwijs achterkomt. Net zoals het besef dat ik de API (leg ik straks uit) veel strakker moest beschrijven en documenteren voordat ik nieuwe functionaliteit ging toevoegen. Anders wordt het een rommeltje.
Die vijfde versie kostte me nog maar drie uur. Op dit tempo voorspel ik dat versie acht hooguit een kwartiertje gaat kosten. Die wetenschap geeft me een geweldig gevoel, want het betekent dat ik het echt in de vingers en onder controle begin te krijgen.
Omgekeerd leren
Bij pianospelen leer je eerst noten, dan akkoorden, dan simpele melodieën. Hier is het omgekeerd. Je begint samen met Claude Desktop met het maken van een symfonie. Vervolgens vogel je de melodie uit en begin je te doorgronden hoe het werkt. Uiteindelijk snap je de noten. Het klinkt gek, maar zo voelt het.
Via de app Wispr Flow praat ik tegen mijn computer, en als ik dingen tik met de hand, dan maakt het helemaal niet uit dat er allemaal tik- en spelfouten zijn. Dit levert in mijn geval flink wat snelheid op. Als ik zeker weet dat er ongeveer staat wat ik bedoel en de AI snel genoeg is om te begrijpen wat ik wil zeggen, dan maakt het echt niks uit of de woorden en letters wel kloppen.
Als de volgorde maar ongeveer klopt. Dit is iets wat weinig mensen zich realiseren, denk ik. Je kunt gewoon slordig typen zonder je te bekommeren over de juistheid. Als je schrijft voor andere mensen maakt spelling en grammatica flink uit, maar tegen een computer aankletsen kan dus gewoon lekker slordig (dat scheelt veel snelheid.)
Inzake prompts en AI doen vele valse profeten en promptmagiërs heel ingewikkeld, maar ik merk dat ik met boerenverstand en een beetje logisch nadenken een heel eind kom. Een prompt is gewoon een heldere, duidelijke instructie. Daar moeten we vooral niet al te interessant over doen. Ik heb er een aantal die mij helpen om mijn eigen software steeds beter te maken.
Wat handige prompts die me goed van pas komen
Elke keer als ik een nieuwe functie wil ontwerpen, tik ik eerst dit:
Voordat je verder gaat bewijs je claims door precies te citeren welke regel je hebt gevolgd en hoe, toon concrete database data als je iets over de database claimt, bevestig dat je de werkelijke situatie hebt gecontroleerd en niet alleen documenten hebt gelezen, lever bewijs dat je daadwerkelijk hebt getest dat het werkt, en verklaar waarom je eventuele verschillen tussen wat zou moeten zijn en wat er werkelijk is niet eerst hebt gemeld, want pas als je alle punten hebt bewezen met concrete data in plaats van woorden mag je zeggen dat je klaar bent.
Elke keer als ik een stukje code correct aan de praat krijg dat goed werkt, stel ik deze vraag:
Fijn, hoeveel regels code heeft dit blok nu? Kan de code beter, slimmer, nauwkeuriger en korter? Zonder functionaliteit in te leveren? Leg het me uit en wacht op toestemming om het te verbeteren.
Deze is cruciaal voor het leerproces:
Wat van deze kennis, ideeën, inzichten en oplossingen moeten we in welk bestaande document vastleggen zodat als we opnieuw beginnen dit denkwerk niet opnieuw hoeven doen?
Dit zorgt ervoor dat de code netter en korter wordt (programmeurs leerden me: je wil nette, korte code) en dat we vastleggen hoe we dingen geflikt hebben. Zo wordt het systeem per uur slimmer en krachtiger. Met het bijeffect dat ik zelf ook beter snap hoe dingen in elkaar zitten. Dat niet alleen, elk volgend ontwerp wordt hierdoor sneller te maken en stabieler.
Hoe het technisch ongeveer werkt (uitgelegd voor non-geeks)
Stel je voor dat je een restaurant hebt. SQLite is je voorraadkast - daar ligt alles opgeslagen. Alle data, alle taken, alle brokjes informatie. De API (de "ober" tussen je database en je webpagina) haalt dingen uit de kast en brengt ze naar de juiste tafel. HTML is je menukaart. CSS zorgt voor de kleurtjes en de opmaak. JavaScript maakt het interactief - als je op "bestel" klikt, gebeurt er iets. En de DOM (Document Object Model) is zoiets als de plattegrond van het restaurant - het houdt bij waar alle tafels, stoelen en menukaarten op dit moment staan.
Al deze zaken zijn voor mij aangemaakt door Claude Desktop (de webversie kan niet schrijven naar of lezen in bestanden op je computer), die in een aparte laboratoriummap op mijn harde schijf mag werken.
Dus ik heb zelf geen enkele code aangeraakt. Ik heb het de AI laten bouwen. Maar die AI gedraagt zich nogal als een kleuter, dus je moet voortdurend vertellen wat ie wel en niet mag. Deze kleuter luistert alleen wel heel goed als je duidelijk en consequent bent.
Doordat ik elke keer automatisch laat opschrijven wat hij wel en niet moet doen, en hem dat eerst laat lezen bij een volgende stap, wordt hij per uur slimmer en krachtiger. Met het bijeffect dat ik zelf ook beter snap en leer hoe dingen in elkaar zitten.
En als ik een begrip tegenkom dat ik niet ken, vraag ik het gewoon. "Leg het aan me uit alsof ik 12 jaar ben." Dan snap je het op een gegeven moment vanzelf. Het voordeel is dat je nieuwe woorden, concepten en begrippen leert kennen. Hierdoor kun je op een hele andere manier praten met je AI-tool, die sneller snapt waar je naartoe wilt.
De eekhoorn-demo
Afgelopen weekend liet ik aan een paar niet-techneuten zien hoe ik een knopje maak. "Hoe werkt dit allemaal?" Ik typte, expres overdreven simpel:
"Ype en Cathelijne staan naast me en willen weten hoe dit allemaal werkt. Ik wil een knopje met een eekhoorn en een olifant, met daartussen de woorden hoi Cathelijne en Ype. Dat moet links van de andere twee knopjes in het mediatabblad. Kun je dat even voor me fiksen? Kusje, Martijn"
Ik voegde er een screenshot bij van het stukje pagina waar die knop bij moest. Twee minuten later refreshte ik mijn browser. En daar was het knopje. Het ongeloof op hun gezichten sprak boekdelen.
Sommige knopjes heb ik binnen een of drie minuten werkbaar. Soms impliceert drukken op een knop van alles wat ik goed moet uitleggen. Dat kan ook wel een uur duren.
Doorgaans begint het met het idee formuleren. Dan beginnen we met bouwen en dan is het een kwestie van een tijdje heen en weer itereren, en dan werkt het. Zodra ik het aan de praat heb, laat ik vastleggen hoe hij het geflikt heeft. Wat ik erover moet beschrijven, zodat als ik het opnieuw zou moeten bouwen, het veel sneller gaat. En dat was het wel zo'n beetje.
Van ToDo.txt naar Theta-dashboard
ToDo.txt is een fenomeen op zich uit de programmeerswereld. Het is een simpel tekstbestandje dat mensen, ervaren nerds of geeks en programmeurs, op hun harde schijf hebben van waaruit ze werken.
Het leek me grappig om dat als naam voor mijn project te gebruiken. Maar wat ik inmiddels aan het creëren ben, kan onmogelijk nog een taken-app genoemd worden. Ik vond een betere naam: mijn Theta-dashboard.
Theta-golven zijn trage hersenritmes (4–8 Hz) die opkomen in half-slaap, diepe ontspanning en creatieve trance. Ze vormen de brug tussen bewust en onderbewust denken. Een perfecte metafoor voor wat ik als verlengstuk van mijn brein aan het bouwen ben.
Obsidian is en blijft mijn tweede brein. Dit dashboard wordt als het ware een brug tussen mijn brein en Obsidian. Heel grafisch en visueel, met allemaal slimme mechanismen om dat wat ik voor elkaar wil krijgen, sneller in beeld en actionable te maken.
Ik had overigens al een hele hoop denkwerk gedaan in het beschrijven van hoe ik informatie wil vastleggen en bewaren in Obsidian. In dat artikel beschrijf ik mijn persoonlijke ontologie - mijn eigen systeem voor hoe informatie gestructureerd moet worden. Na twintig jaar nadenken heb ik dat extreem uitgebreid gedocumenteerd, en veel elementen blijken verrassend bruikbaar voor anderen.
Met die kennis heb ik mijn hele systeem gebouwd. In Obsidian heb ik al mijn kennis en informatie aan elkaar gelinkt met zogeheten wikilinks. Daardoor kan ik verwijzen naar een pagina, zoals [[👥 Mark Meinema]]. Als ik daarop klik, zie ik alles waar Mark Meinema in vermeld wordt, omdat de computer dat herkent als een link. Een beetje zoals je hersens werken. Super krachtig en heel snel!
Door in mijn nieuwe systeem dezelfde notatie te gebruiken, kan deze database straks goed met mijn Obsidian-informatie uitwisselen. De formatting is universeel gemaakt.
De data zit gestructureerd in de database, maar daarna ook in Obsidian. Daarover een andere keer meer.
Mijn Theta-dashboard zorgt ervoor dat ik mijn aandacht kan houden bij waar aandacht naartoe moet. Het helpt me de dingen gedaan te krijgen die ik gedaan wil krijgen. Action taking dus. Overzicht, snelheid en action taking. Vangrails langs de snelweg - om de dingen die niet uit de bocht mogen vliegen, niet uit de bocht te laten vliegen.
Een radar voor alles dat mijn aandacht behoeft. Heel handig als je iemand bent die het liefst veel verschillende dingen doet.
Concrete functionaliteit:
Het dagelijks dashboard
In één oogopslag zie ik wat er vandaag speelt, wat er morgen speelt, en wat ik vandaag zou willen doen. Dingen die ik niet mag vergeten zijn netjes gegroepeerd middels emoji waarop ik kan klikken. Elke emoji sluit aan bij het systeem dat ik ook in Obsidian gebruik. Visuele ankers. Voor lezen gebruik je je pre-frontale cortex (die vreet veel energie en dus calorieën), maar het veel oudere ruimtelijk-visuele geheugen is veel sneller en kost minder energie, dus dat is fijner voor mijn brein.
Boodschappen met gangpad-intelligentie
Ik haal op acht plekken vaak boodschappen. De vijftig meest voorkomende items staan al in de database, gekoppeld aan de juiste winkel. Maar het vetste: ik heb Claude uitgelegd in welke volgorde ik die boodschappen tegenkom in het gangpad.
Dus als ik op de clipboardfunctie klik van een winkel of op het clipboard rechts in de titelbalk (voor alle winkels), kopieert hij de boodschappen naar het clipboard. En de boodschappen staan ook nog in de goede volgorde van het gangpad!
Die copy-paste ik naar de Apple Notes-app, waar het er een to-do van maakt die ik kan delen met mijn lief. Superhandig!
In een uurtje had ik de hele module werkend. Let wel, Claude Desktop was een uurtje bezig, terwijl ik lekker aan het lezen was en via ALT+Tab af en toe checkte hoe het ging.
Los van dat er geen app is die de functionaliteit maakt zoals ik hem wil hebben, is het bizar dat ik gewoon tegen Claude aan kan kletsen en verder kan uitleggen hoe ik het zou willen hebben, en dat het aangepast wordt aan mijn wensen.
De streamingtracker
Een andere puzzel die ik had, is dat ik van een aantal streamingdiensten lid ben, want ik kijk graag naar films en series.
Als ik ergens lees dat er een nieuw seizoen aankomt van een door mij geliefde serie, kan ik die nu op mijn media-radar zetten. En verschijnt die vanzelf op de "hij is beschikbaar"-lijst in het juiste panel.
Als ik vertel dat er van seizoen vier zes episodes zijn van Slow Horses, maakt hij zes taken aan. En kan ik aan hem uitleggen of ik ze in één keer kan kijken, dus kan binge-watchen, of dat ik elke week op woensdag of vrijdag een nieuwe aflevering kan kijken. Die komen daardoor volautomatisch op mijn lijst.
Per kanaal kan ik kijken: wat heb ik gekeken, wat komt er binnenkort aan, en wat ben ik momenteel aan het kijken? En ook: wat is er nu beschikbaar?
Door de knop rechtsboven kan ik ook kijken wat ik in totaal op alle streamingdiensten aan het kijken ben en wat er binnenkort aankomt.
Als ik snel iets wil opzoeken, kan ik via de JustWatch-knop snel naar de plek waar ik kan zien op welk platform waar ik lid van ben ik het kan kijken. En als ik meer informatie wil opzoeken, ga ik naar IMDb.com waar ik de seizoenen en het aantal episodes en het releaseschema vind. Vandaar dat ik daar ook maar knopjes voor gemaakt heb.
Het schrijversdashboard
Nu ik voor meerdereplatforms schrijf en columnist ben, en ook nog met eigen weekberichten, blogs en series bezig ben, of boeken, leek het me handig om daar ook wat op te verzinnen.
Dat werd dit dashboard.
Mijn weekbericht is een ritueel vast onderdeel van mijn week. Het bestaat uit een intro, drie hoofdblokken, soms vier, en twee extra blokken: Menselijk vernuft en Overig delenswaardig. Zo kom ik door de week heen van alles tegen wat ik daar waarschijnlijk in wil schrijven. Dit is een handig hulpmiddel, een eigen panel.
Ik hoor ook wel eens dat een interview volgende week bijvoorbeeld beschikbaar komt, dus die kan niet in deze week mee. Ik kan gewoon doorbladeren naar de week erop en het daar alvast klaarzetten, zodat ik het niet vergeet. Het verkleint de mentale belasting van over dit soort processen nadenken. Die energie gebruik ik liever om te creëren.
Mijn leeslog
Toen deze ik deze functionaliteit aan de praat kreeg was ik echt even stil. Dit scheelt me zoveel werk en aandacht. Ik ben als het gaat om boeken een veelvraat. Ik vergeet nog wel eens aan welke boeken ik begon. Dat is nu opgelost. Maar veel leuker en slimmer dan ik zag aankomen.
Ik bedacht dat veel info van een boek wel in de url van Bol.com staat. Door die url boven in dit menu te kopiëren, wordt vrijwel alle info eronder vanzelf ingevuld, inclusief de cover (dit maken kostte me een half uur). Met als gevolg dat het boek op de door mij gewenste manier wordt opgeslagen in Obsidian, maar ook zichtbaar is in deze lijst:
En omdat ik met regelmaat een bit.ly-link nodig heb voor in mijn weekberichten, kan ik aan het kleine icoon rechtsonder op een tegel zien dat ik er één van dat boek heb. Nog leuker, als ik erop klik wordt die link automatisch naar mijn clipboard gekopieerd zodat ik die kan plakken in mijn weekbericht. Dat scheelt me een hoop tijd.
Een toverbol: een superknop voor data invoer
Er zijn twee manieren buiten op alle knopjes in mijn panel klikken waarop ik nog heel snel data kan toevoegen. Vaak spreek ik onderweg of in bad een paar zinnen in op mijn Apple Watch, zoals:
"Kim bellen, Peter appen, Mark mailen, etentje Annemiek plannen, Dan Brown kopen, bananen kopen, Slow Horses kijken, over Peters boek schrijven in weekbericht over twee weken."
Daar heb ik een apart knopje voor bedacht: 🔮 Een toverbol. Als ik daarop klik, krijg ik een invoerveld. Daar plak ik de tekst uit de Drafts-app (gesynchroniseerd met mijn Watch). Mijn systeem weet welke taken op welke manier, waar en hoe moeten worden opgeschreven. Dat scheelt enorm veel handelingen.
Mijn systeem weet welke Kim, Peter, Mark en Annemiek dit zijn, en waar al die zaken op welke plek moeten worden opgeschreven. Het systeem weet dat "Mark bellen" betekent: maak een taak aan om [[👥 Mark Meinema]] te bellen. Tenzij er een andere achternaam staat. Hij snapt dat "volgende week" een datum is. Dat "comma", "komma" of "kom maar" allemaal een komma betekenen als scheidingsteken.
Het opvoeden van die tekstomzetter, een parser, kostte me hooguit een minuut of vijf. Zoiets heb ik nog nooit gezien. De mogelijkheid om overal een paar zinnen in te spreken die op de goede plek in mijn systeem komen, is enorm waardevol.
Zoiets als dit heb ik ook gemaakt voor de Claude Desktop App. Die heb ik zo opgevoed dat, als ik via AI zo'n zin in spreek, hij ook weet wat hij moet doen. Bij de mogelijkheid om overal waar ik ben een paar zinnen in te spreken, die gevangen worden en op een later moment op de goede plek in mijn systeem komen, is voor mij enorm van waarde.
Momenteel ben ik nog druk om voor mijn financiën, mijn research en mijn leeswerk ook op maat gemaakte functionaliteit te ontwikkelen en dan kan ik er flink mee uit de voeten na een uur of 30 werk. Het meeste werk was het formuleren van instructies en het consequent uitzoeken wat er mis ging en dat met hulp van AI documenteren.
De werkplaats
Binnen mijn Theta-dashboard heb ik ook een experimenteerruimte. Daar test ik nieuwe ideeën. Bijvoorbeeld: hoe taken die ik afvink automatisch in mijn Daily Note in Obsidian kunnen komen. Of mijn nieuwste experiment: ik wil alleen maar een IMDb-URL hoeven te geven, en dan moet de naam van de serie, de seizoenen, het aantal episodes, het uitzendschema en de streamingdienst volautomatisch in mijn mediasysteem verschijnen.
Waarom me dat niet zou lukken, weet ik niet. Het is gewoon weer een nieuwe puzzel om op te lossen.
Het systeem slimmer maken
Stap voor stap leer ik wat ik moet documenteren. Als iets foutgaat en daarna wordt opgelost, laat ik het opschrijven. Dat bestandje voeg ik toe aan de lijst die Claude moet lezen voordat hij nieuwe code maakt. Zo wordt het systeem letterlijk slimmer.
Ik heb documenten over hoe de API werkt met alle endpoints (de plekjes waar de API naar verzoeken luistert, zoals een deur waar je op klopt), hoe de database in elkaar zit, hoe de HTML is opgebouwd. Zelfs een mapje met screenshots van voorbeelden die ik tof vind. Als ik dit zelf zou moeten schrijven, zou ik er niet aan beginnen. Maar ik zeg gewoon: "Maak een document van hoe de API werkt." Dan doet ie dat.
En ik laat veel backups maken. Elke keer als ik iets nieuws toevoeg, laat ik de database automatisch backuppen. Als het hele ding zou ontploffen, heb ik alle data nog. Dan begin ik gewoon opnieuw. Helemaal niet erg, de data zijn veilig.
Waarom dit ertoe doet
Geïnspireerd door Felienne Hermanns weet ik sinds een tijdje dat we af moeten van de mystiek van IT. Die wordt onterecht voor complex gehouden. Wat ik nu ontdek: een knopje maken is drie minuten werk en een parser bouwen kost me vijf minuten. Een compleet systeem? Dat is eerder een kwestie van uren, niet van maanden. Een belangrijke kanttekening: dit geldt volgens mij voor als je het zelf wil gebruiken. Op de schaal van een bedrijf of een team zal het vast een flinke factor complexer worden. Maar niet zo complex als velen ons doen geloven.
Je eigen tools maken zodat je talent en nieuwsgierigheid vleugels krijgen, is fantastisch. Mensen vroegen al wanneer ze mijn systeem kunnen kopen. Maar daar begin ik niet aan. Je kunt het namelijk zelf bouwen. Dat is niet alleen veel leuker maar ook veel leerzamer.
Ik zie vraagstukken graag als puzzels, en puzzels los je op door medepuzzelaars te vinden en puzzelstukjes inzichtelijk te krijgen. De implicatie van wat ik nu leer is enorm. Miljoenen mensen kunnen dit gaan doen. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor de vraagstukken waar ze mee worstelen. Eigen software helpt je ze te ontwarren.
Deze manier van werken doet me denken aan de Rules of the Garage van Hewlett-Packard. Het idee dat werk niet ingewikkeld hoeft te zijn. Wat als je het zou organiseren als een werkplaats in je garage? Radicale ideeën zijn geen slechte ideeën. Geen politiek, geen bureaucratie. Deel je gereedschap en ideeën. Vertrouw je collega's. En vooral: geloof dat je de wereld kunt veranderen.
Binnenkort ga ik mijn eigen webservice bouwen in een cluster op meerdere locaties in Nederland - meerdere computerkastjes op verschillende plekken die met elkaar informatie synchroon houden. Zodat als er eentje stukgaat of de stroom uitvalt, alle informatie behouden blijft. Een soort mini-internet, zeg maar. Als je me dit een maand geleden had verteld, had ik je uitgelachen. Maar ik weet zeker dat het gaat lukken.
Wat heb je nodig?
Claude Desktop met een Claude Max abonnement (100 euro per maand, maar zeker 4000 waard) en geduld , mijn geheime wapen. Basis-computervaardigheden, vooral sneltoetsen (Alt-Tab gebruik ik zeker 1000 keer per dag). En vooral de bereidheid om je eerste pannenkoek te verknallen. En vooral: de overtuiging dat computers niet meer stom zijn, maar dat ze eindelijk kunnen doen wat jij wilt.
Ik heb nu een software-assistent die beter luistert en sneller werkt dan een programmeur. Die me sneller snapt en veel minder briefing nodig heeft. Het comfort en de rust die me dit geeft is ongekend. Wat ik ook verzin, ik kan gelijk aan de slag. En terwijl Claude bouwt en denkt, kan ik lezen, schrijven of series kijken. Af en toe kijk ik naar de output en geef instructie of feedback. Alsof ik opzichter op een bouwplaats ben.
Unleashed. Er is geen beter woord voor.
Ik heb dit stuk geschreven omdat ik graag wil delen wat ik ervaar, ontdek en leer. Ik vermoed niet dat als je exact gaat doen wat ik deed en hier beschreef, je krijgt wat ik kreeg. Ik ben vast van alles vergeten, maar ik wil het toch met jullie delen, zodat je een beetje een beeld hebt van wat er allemaal aan de hand is en kan (en hoe tof dat is).
About Martijn Aslander
Technologie-filosoof | Auteur | Spreker | Verbinder | Oprichter van vele initiatieven
