Leuke ontwikkelingen in mijn politiecarrière!

Het is alweer even geleden dat ik wat deelde over mijn activiteiten als politievrijwilliger. Verbonden zijn aan de op één-na-grootste organisatie van Nederland (defensie is tegenwoordig groter) is niets minder dan een boeiende antropologische exercitie. Het voelt als een voorrecht dat ik de ruimte heb gekregen om van binnenuit mee te kijken. Door de vrije positie die ik bedacht en bevocht, mag ik in vrijwel elke hoek van de organisatie meekijken: van High-tech crime (top of the bill qua expertise) tot wijkteams, de korpsleiding en alles daartussen.

Sinds mijn komst is de opkomst van digitale criminaliteit ontploft, en dat vergt heel andere kwaliteiten dan voorheen. Met mijn ervaring, kennis en netwerk kan ik veel bijdragen. Ik merk ook dat daar op veel plekken binnen de organisatie om wordt gevraagd. Toch is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn. De politie is geen monolithische organisatie met één centrale baas, zoals vaak wordt gedacht. Het voelt meer als een unie van eilandjes met bruggen ertussen—sommige tolwegen, andere met steevast files. Iedereen werkt met hetzelfde communicatiesysteem, maar de ICT blijft een grote bron van frustratie en ellende. Dat is historisch zo gegroeid en uiterst weerbarstig.

Het delen van je mening over dit soort onderwerpen wordt vaak niet gewaardeerd. Als je aan IT- of informatieonderwerpen komt, merk je dat je wordt genegeerd of tegengewerkt. Doorgaans heimelijk, maar wel degelijk voelbaar. Dat kostte me zeker een half jaar om mee om te gaan. Wanneer weerstand niet openlijk wordt uitgesproken of actief wordt aangegaan, kruipt dat onder je huid. Toch blijf ik zoeken naar manieren om constructieve oplossingen te bieden, ook al zijn de geesten er nog niet altijd rijp voor.

Ik zie de manier waarop er met communicatie, informatie en ICT wordt omgegaan als de allergrootste oorzaak van de meeste ellende op de werkvloer. Hier slimmer in verbeteren hoeft niet duur of complex te zijn. Op mijn manier draag ik daarom bij waar ik kan. Tot 1 december deed ik dat (administratief gezien) vanuit Midden-Nederland, waar ik gezegend ben met een aanspreekpunt die zich zorgen maakt als ze te weinig klachten over me krijgt 🤣.

Ik was vooral op zoek naar leuke manieren om met niet teveel moeite miljoenen per jaar te besparen op zaken die prima anders en beter konden. Met name op het dossier hergebruik drugsafval was dat goed te doen. Als je vaak genoeg op interne podia en in overleggen blijft hameren op hoe gek het is om zaken die geld opbrengen voor veel geld te vernietigen, vallen de kwartjes. Van hennepvezel kun je isolatieplaten maken (die in nieuwe politiebureaus gebruikt kunnen worden in het kader van duurzaamheid). Van synthetisch drugsafval kun je 100% zuivere aceton maken. Beide voorbeelden leveren een dubbele winst op.

Dit soort stroperige processen in grote organisaties vereisen vooral geduld en het voortdurend benoemen van de onderwerpen. Inmiddels heeft het flink invloed gehad op de komende aanbesteding van het afvoeren van drugsafval. Mijn missie op dat punt zie ik als geslaagd.

In Hanneke Ekelmans uit de korpsleiding heb ik een fijne supporter van mijn werk:

Het leuke van praten met Martijn is dat je zeker weet dat er onverwachte invalshoeken langskomen én dat hij energie geeft. Hij stelt geïnteresseerde vragen en is oprecht benieuwd naar van alles, zijn reactie levert altijd 'huiswerk' op. Hij brengt ideeën voor een bezoek aan collega's die vernieuwend bezig zijn, hij raadt een boek of een filmpje aan. Hij heeft een verfrissende kijk op de onderwerpen waar wij mee aan het ploeteren zijn, van forse bezuinigingen tot duurzaamheidsvraagstukken zoals het hergebruik van drugsafval. En nog leuker, hij komt met bruikbare oplossingen!

Daarnaast mocht ik samen met Teun-Pieter de Snoo een podcast maken over de beroepscode van de politie. Deze code stelt dat medewerkers meer professionele ruimte hebben dan ze nemen. Ik vind dat je altijd van regels kunt afwijken als de situatie daarom vraagt, zolang je dat open en eerlijk kunt uitleggen. Operationeel zijn veel mensen het daarmee eens, maar binnen de bedrijfskolommen worden regels vaak als heilig gezien. Mijn rol als vrijwilliger geeft me de vrijheid om die discussie te openen, zonder vast te zitten aan interne structuren.

Dit jaar mag ik opnieuw deelnemen aan het leukste ontwikkelingsprogramma van de politie: NextGen. Een flinke groep talenten uit de hele organisatie help ik uitdagen op thema’s zoals easycratisch denken en digitale fitheid. Het is geweldig om te zien hoe deze groepen door de jaren heen zijn doorgegroeid naar strategische posities binnen de organisatie. Ik ben hoopvol over de stappen die we samen zetten.

Per 1 december mag ik me ook gaan bezighouden met de Politieacademie. Ik ken directeur Leonard Kok al langer, en hij is goed bekend met mijn werkwijze. Met de enorme opgave om 17.000(!) uitstromende mensen deels te vervangen en op te leiden, ligt daar een uitdagende klus die me op het lijf is geschreven.

Leonard:

Ik ben heel blij dat Martijn met zijn originele denkkracht en ongebreidelde energie de PA en de politie als politievrijwilliger verder wil helpen om digitaler en efficiënter te worden.

Ik richt me vooral op slagkracht en digitale fitheid, want ik geloof dat de echte ruimte ontstaat wanneer de politie zich realiseert dat ze anno 2025 een informatieorganisatie zijn. Grappig detail: ik werd zo chagrijnig van het opstarten van Citrix om toegang te krijgen tot de politieomgeving, dat ik besloot daarmee te stoppen. Ik heb al twee jaar mijn politiemail niet geopend. Toch weten ze me altijd te vinden via andere kanalen.

Wat ik verder allemaal deed? Honderden telefoontjes en appjes, koffiemomenten, strategische sessies, workshops en lezingen—precies op de vaardigheden die me goed liggen. Helpen met het verkeer regelen is minder mijn ding. Maar op deze manier krijg ik een vrij aardig beeld van wat er speelt en leeft binnen de organisatie.

Ik zie uit naar deze volgende stap bij de Politieacademie en ben benieuwd hoe ik verder kan bijdragen aan een toekomstbestendige politie.