Tijd voor een update! Mijn vorige bericht trof doel. Ik kreeg beduidend minder overbezorgde mensen op mijn dak en veel concrete hulp voor de juiste dingen. Heel erg bedankt daarvoor!

Ik verblijf inmiddels ruim een halve week in het revalidatiecentrum. Tot mijn geluk heb ik een van de mooiste kamers hier, met een fantastisch uitzicht, zoals je op de foto kunt zien. Het uitzicht doet me denken aan onze tent op Vlieland, hoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik niet te ver naar rechts moet kijken. Dan zie ik de grote installaties van Tata Steel. Maar vanuit mijn bed is het uitzicht werkelijk prachtig. 

Mijn kamergenoot Joop van 72 is er slechter aan toe dan ik, maar gelukkig een man met humor en eveneens een blij gemoed en dat scheelt nogal. De ruimte heeft een L-vorm met gordijntjes ertussen, en als die dicht zijn voelt het alsof je de ruimte voor jezelf hebt.

De zorg hier is, net als in het Spaarne Gasthuis, ongelooflijk goed. De mensen zijn enorm lief, zorgzaam en professioneel (ik telde al 19 verschillende aan mijn bed). Ze hebben veel geduld en werken betrokken. Over de zorg kan ik dan ook geen kwaad woord zeggen. Gelukkig ben ik grotendeels zelfredzaam, waardoor ik de verpleging niet veel werk bezorg. Een mijlpaal voor mij was dat ik eergisteren zelfstandig heb gedoucht, me heb afgedroogd en heb aangekleed. Dat lijkt misschien klein, maar voor mij is het een grote stap. Vandaag kon ik zelf mijn schoenen aandoen. Weer zo'n mooie kleine mijlpaal.

Mijn bezoek aan de logopedist was hilarisch. De afspraak duurde nog geen 15 minuten. Ze vroeg me wat ik kwam doen en of ik wist waarom ik was doorverwezen. Ik antwoordde lachend dat ik waarschijnlijk binnen enkele minuten weer buiten zou staan. Ze glimlachte en zei: “We doen toch even een paar testjes. Ik heb wat tongbrekers voor je.” Waarop ik antwoordde: “Ik denk dat ik er leukere en moeilijkere ken, mogen die eerst?” Vervolgens reciteerde ik deze lastige woorden, foutloos:

- Vrachtwagenaanhangerreserverechterachterbandventieldopdoosetiketverfletteronderdeeltjes
(Deze is ooit in het Guinness Book of Records als het langste Nederlandse woord opgenomen)

- Donau­dampfschifffahrts­elektrizitäten­hauptbetriebswerk­bauunterbeamten­gesellschaft
(uit hetzelfde boek, ik vond zowaar een link)

en toen de moeilijkste:

- Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch
(de langste plaatsnaam ter wereld)

Mensen die me kennen weten dat ik zulke woorden uit mijn hoofd leer, vaak zonder echte reden. Maar nu bleek het nuttig: de logopedist kwam al snel tot de conclusie dat ik bij haar niets te zoeken had 🤣

(vooruitgang in beeld)

Het is bijzonder om te merken hoe snel je in een nieuwe situatie gedrag aanleert dat je later weer moet afleren. Dat afleren blijkt veel moeilijker. Ik werk nu met een hulpmiddel dat mijn linkerbeen stabiliseert, zodat mijn voet rustiger beweegt en ik mijn loopbeweging beter onder controle krijg. Het doel is om mijn voet netjes af te rollen en recht vooruit te lopen in plaats van naar links te zwabberen. Oefening baart kunst, en het gaat steeds beter. De afgelopen dagen liep ik gemiddeld 7.500 stappen per dag, met als hoogtepunt 10.000 stappen toen mijn kinderen met mijn lief op bezoek waren.

Qua medicatie krijg ik nu bloeddrukverlagers, bloedverdunners en cholesterolverlagers. Mijn doel is om daar op termijn zo veel mogelijk vanaf te komen door leefstijlinterventies. Ik leef al behoorlijk gezond, beweeg veel en ben vitaal, maar mijn situatie was een combinatie van domme pech en jarenlang een te hoge bloeddruk. Met wat hulp van de medicijnen breng ik die nu onder controle.

Mijn dagen bestaan uit verplichte rust en revalidatieoefeningen. Ik probeer elke dag een wandeling buiten te maken, met mijn wandelstok. De frisse lucht doet me goed, zolang de wind de Tata Steel-rook de andere kant op blaast. Waarschijnlijk blijf ik hier nog enkele weken voordat ik volledig naar huis kan. 

Gelukkig kan ik binnenkort wel de verjaardag van mijn jongste dochter thuis vieren. Het zal een drukke dag zijn, maar ik ben blij dat ik er even bij kan zijn.

Ik ben ontzettend dankbaar voor alle lieve berichtjes, kaartjes, bloemen, cadeautjes en donaties. Het zal wel even duren voor ik iedereen persoonlijk kan bedanken. Ook de hulp bij Digitale Fitheid, de PKM Summit en het steunen van de Maand van de Digitale Fitheid in maart waardeer ik enorm. Dankzij mijn netwerk blijf ik blijmoedig in de wedstrijd.

Ik gebruik mijn tijd hier om achterstallig leeswerk bij te lezen en veel te slapen, omdat iedereen me blijft herinneren aan hoe belangrijk rust is voor mijn herstel. Dus voorlopig doe ik vooral even rustig aan, met een prachtig uitzicht als gezelschap.

Er melden zich veel mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Wietze schreef daardoor zijn ervaringen voor het eerst op, en van anderen krijg ik tips en boeken. In één ervan stond een mooie quote van soefi-mysticus Rumi:

De volgende updates zal ik hieronder plaatsen