Ik werd voor de derde keer in mijn leven opgenomen in een ziekenhuis. Op mijn 14e, op mijn 33e en nu weer. Een andere tijd, en ook een andere leeftijd (52) en levensfase. Dit is het langste bezoek so far (en het einde is in zicht).

Zoals het gaat, breng je aan het begin een kleine kring dierbaren op de hoogte. Die op hun beurt ook weer wat dierbaren gaan bellen. Ik worstelde te midden van dit alles over hoe dat netjes en fijn en vooral praktisch te regelen. Mijn lief had haar handen al vol aan mij, en de kinderen waren godzijdank bij hun moeder (een paar straten verderop).

Omdat ik me op de eerste dag goed genoeg voelde tikte ik een update om handig te copy-pasten en door te sturen. Na alle (erg geschrokken reacties) belde ik wat mensen heel kort en maakte ik de kring van mensen wat groter. Ik moest vrij lang wachten tot ik wist hoe verder. Nu, een paar updates en een post erover mijn weekbericht worstel ik opnieuw. Ik wilde update 4 sturen en mensen vroegen er ook om. Dat is eigenlijk niet te doen met 100+ reacties, kaartjes, cadeaus, en bloemen.
 
Hoe zou ik het nemen van rust kunnen combineren met het op de hoogte houden van de warme fijne kring mensen om me heen, zonder mijn lief en collega's te belasten. Vandaar dit blog. Ik post alle updates gewoon hier. Dan hoef ik voor het antwoord op de vraag alleen maar te verwijzen naar hier. Heel praktisch dus.

Ook voor mensen die het pas net hoorden. Plus inzichten, leerervaringen en wetenswaardigheden. Een van mijn inspirators, Erwin Blom gaf een mooie comment op LinkedIn op mijn vraag: hoe kijk jij naar de balans persoonlijk/zakelijk op LinkedIn? Dit gaf hij als antwoord:

Mooi. Dit indachtig trok me over de streep om alles gewoon te posten. Het 'merk' Martijn staat nu eenmaal voor delen, ontdekken en verhalen. Opdat iemand er wat aan heeft. En om mijn gedachten te ordenen en aan te scherpen. Op de vorige updates die ik persoonlijk verspreidde en zeker op mijn weekbericht kreeg ik zoveel fijne en stimulerende feedback dat het belang van het delen absoluut opweegt tegen persoonlijke karakter ervan. Mocht iemand bedenken, "Die Martijn bellen we maar niet want die had een herseninfarct" dan kan ik dat maar beter bestrijden met eigen verhalen dan die van een ander.

Update 1 (zondagochtend):

Lieve dierbare.

Ik heb vannacht een licht herseninfarct gehad.
Nu gaat het goed maar ik heb lichte uitval aan mijn linkerkant en praten gaat lastig.

Vannacht opgepikt door een ambulance en goed geholpen en gescand.

Komende weken rust. Gonnie was bij me en zorgt goed voor me. Ik veeg agenda leeg en zal een paar dingen overdragen.

Wachten is nu op meer tests enzo. Zit geloof ik nu wel aan de bloedverdunners voor de rest van mijn leven 😳

Zal af en toe wel wat schrijven online maar verder doe ik rustig aan...

En ik leef nog 🎉

Liefs, Martijn


Dit was in de ochtend. En ik voelde me prima verder en vol adrenaline, vechtlust en Drentse nuchterheid besloot ik wat van de mensen die het hardste geschrokken waren een liedje te sturen; Not Dead Yet van de Bad Examples. Ik ging er maar vanuit dat de mensen die me goed kennen wel zouden begrijpen dat ik niet kwijlend, met hangende mond verlamd in een rolstoel zat en dat mijn hoofd het prima deed. Volgens mij werkte die list 🤣

Update 2

Vandaag viel me vies tegen. Ik ben vooral heel moe. Mijn hersenen zijn druk met fysiek herstel.  Ben wat duizelig en heb niet genoeg controle over linkerkant. Van tenen tm armen. Minder kracht dan gisteren. Typen gaat lastig. Praten gaat beter maar niet optimaal.

Vandaag zag ik vele specialisten en deed ik tests. Ik lig hier nog wel één of twee dagen. Ze willen mijn hart (vol met liefde voor al mijn dierbaren) nog checken.

Daarna kans op klinische revalidatie ergens in de buurt.  Such is life. Los van moe ben ik geestelijk ok. Ik baal wel maar schrok minder dan velen van jullie. Ik deal met wat er is, zoals meestal. 

Ik leer veel hier en heb geweldige gesprekken. Met tussendoor veel rust, slaap en series. Ik doe 90% minder dan normaal. Maar voor mijn mentale weerbaarheid heb ik nu eenmaal geestelijke voeding nodig.

Vandaag kwamen Gonnnie, Anke en Pixie langs met een lieve tekening van Robin. Toen kwamen er wel wat tranen los. Blij met jullie liefde, steun en support 🙏 ❤️ 

Update 3:

Allen! Dank voor jullie medeleven. Gister had ik een baaldag, en voelde ik me moe en onthand. Rond 17.00 was ik er wel klaar mee en fixte ik een bureau en een stoel. Ik schreef met wat inspanning mijn weekbericht. En daar had ik plezier in, en het gaf me een fijn gevoel van voortgang en zelf iets kunnen. 

Ik onderschat of bagatelliseer niet wat ik heb, maar deal daar toch echt liever op mijn manier mee. Soms dient zich in het leven shit aan, en de kunst is om daar blijmoedig het beste van te maken zonder wanhoop. Met genoeg ruimte voor verdriet, rust en bezinning. En dat gaat me goed af.

Sinds gisteravond lig ik niet meer op de afdeling Brain Care onder verscherpt toezicht en zit mijn lijf niet meer onder de snoertjes. En dankzij mijn mini-kantoortje (met stapels leesvoer die ik bewaard had voor situaties als deze) ben ik van de trombose-prikken af omdat ik veel rechtop zit. 

Ik ben verhuisd naar een andere kamer met drie anderen, en met mijn handige gordijn tover ik ze weg als ik ff geen zin heb in die koppen. (Verder doe ik lief en begaan hoor 😂)

Ik kon vandaag eindelijk douchen en weer normaal naar de wc; vooruitgang 🎉. Ik kan (nog) niet zelfstandig lopen (hoef ook nergens heen, dus dat scheelt). Mijn linkerhand weigert 90% dienst, maar dat komt vast goed. 

Het wachten is nu op een plek in een revalidatieplek in de buurt. Van de logopedist moet ik veel kletsen, dus niet schrikken als je me zomaar aan de lijn krijgt. Verder doe ik rustig aan en heb ik vertrouwen in de toekomst en de geweldige mensen om me heen. 

Haarlem
15 jan 
Martijn

De afgelopen dagen wenden snel. Ik voel me goed (kom ik zo op terug) en ga met sprongen vooruit. Per dag kwamen er meer neurale paden beschikbaar dankzij mijn neuroplasticiteit. Hierdoor bereikten de juiste signalen in mijn brein de juiste plekken in mijn hand en voet. Een bloedpropje heeft tijdelijk de zuurstoftoevoer afsloten in de buurt van mijn hersenstam aan de rechterkant. Hierdoor was mijn linkerbuitenkant (vreemd genoeg niet de binnenkant van mijn linkerbeen| verlamd. Maar omdat we er heel heel erg snel bij waren deden de bloedverdunners hun werk en was ik in goede handen op de goede plek.

Na de terugval op maandag en dinsdag komt alles langzaam weer op gang. Vandaag kom ik met links een dop van mijn dopper afdraaien en tandpasta uit de tube knijpen. Poeh wat voelt dat magisch al je dat even niet kon. 

Lopen/strompelen gaat ook goed. Ik kan nu zonder begeleiding naar de wc met een rollator, en zelf bewegen in de ruimtes hier. Om trombose tegen te gaan zit ik een flink aantal uren per dag aan een tafel rechtop. Te lezen in de stapels knipsels die ik had bewaard om ooit te lezen op een moment als dit. (Ik kwam mooie pareltjes tegen)

Ik pak veel rust, en houd bezoek af. Mijn dag breng ik door met gesprekken met artsen, logopedisten (niet meer nodig), ergotherapeuten en fysiotherapeuten. En lezend, af en toe een gezellig of zakelijk belletje, het kijken naar series en veel slapen. Van oudsher mijn beste medicijn. Ik eet goed en gezond en hier zijn geeft me geen onrust. De rust en oefeningen hielpen blijkbaar. 

Woensdag word ik overgeplaatst naar een revalidatieplek in de buurt. Doel is zo snel mogelijk weer mobiel te worden en naar huis gaan. Ik heb geen idee of verwachtingen erover. Ik pak mijn rust, doe mijn oefeningen en vertrouw verder op mijn natuurlijk herstel.

Hoe gebeurde het?
Zaterdag rond 14.20 na een schrijfsessie van een paar uur kreeg ik een tintelend gevoel in mijn linkerhand. Ik dacht dat het door het lange schrijven kwam, maakte een aantekening in mijn healthlog (een index in mijn PKM-systeem met kleine observaties) en ging lunchen. Laat in de middag bij het boodschappen doen, merkte ik het opnieuw. Thuis gingen we een serie kijken en werd ik wat duizelig. Ik ging even liggen en dacht dat het vermoeidheid was. Ik schreef nog paar uur door aan mijn langste stuk ooit, onder het genot van twee glazen wijn en ging rond 23.45 slapen.

Om 04.30 moest ik plassen en merkte ik een dronkemans strompel die moeilijk verklaard kon worden door die twee glazen wijn. Weer in bed voelde ik ook mijn linkerbeen tintelen. Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat er wat aan de hand kon zijn.

Hier paste een eervolle vermelding voor Perplexity, een AI-tool. Daar heb ik een betaald abonnement op. Als ik op dat moment was gaan Googelen had het vast tien minuten langer geduurd voor ik (in groggy, net wakkere toestand) chocola had kunnen maken van de resultaten. De reden dat ik Perplexity pakte in plaats van ChatGPT was dat het om belangrijke feitelijke informatie ging. ChatGPT heeft soms de neiging om wat te verzinnen (zeer onwenselijk in dit geval) en bij Perplexity staan de bronnen erbij. Van wat ik las werd ik niet vrolijk. Een herseninfarct waarschijnlijk en acuut een arts bellen. (in dit soort gevallen telt elke minuut)

Ik wekte mijn lief, legde uit wat ik voelde en daarna las en we belden de huisartsenpost. Na twee minuten tests was de ambulance onderweg. We schoten beiden in een adrenaline-rush, ik pakte mijn handige cube-pack met standaard ondergoed en sokken voor 1 nacht (aanrader voor dit soort gevallen). Mijn Kindle, en iPad en ging heel voorzichtig de trap af naar beneden. Daar kleedde ik me aan, gooide wat ik nodig dacht te hebben in mijn Go-bag (Tom Bihn Synik 30) en wachtte op mijn luie stoel op de ambulance. Die was er even later en na wat checks moest ik mee. Ik kon zelf nog lopen en de ambulance in. Tussen bellen en de ambulance zaten maar tien minuten. Dat zou op het platteland anders geweest zijn. Daarna heb ik verder de hele dag plat gelegen.

Op de spoed kreeg ik bloedverdunners en een infuus met jodium. Contrastvloeistof voor in de CT-Scan. Het was vrij druk, en tegen tienen mocht ik mijn eerste koffie. Uiteindelijk bevestigde de neuroloog de diagnose van Perplexity en werd ik opgenomen. Wachtend op het verdere verloop.


Hoe voel je je?
Eigenlijk prima. Ik heb geen pijn gehad. Ik had vooral flink wat ongemak, maar ik ben goed in aanpassen en loslaten. Naar het zich laat aanzien is er niks beschadigd en herstel ik flink en wellicht zelfs snel. Ik merk dat ik vooral emotioneel last heb van de enorme impact op de mensen om me heen. Mijn lief voorop, en mijn kinderen en moeder, opa en oma's,  en het Digitale Fitheid en PKM Summit team. Dus als ik al taal kan geven aan mijn gevoel dan is het moe, nederig en intens dankbaar. En optimistisch!


Schrok je niet heel erg?
Dat blijven mensen maar vragen. Ik heb er veel over nagedacht. Maar ik ben niet zo goed in schrikken. En erg ervaren in dealen met wat er is, en daar het beste van maken. Op een blijmoedige manier. Ik had uiteraard dood kunnen zijn of levenslang verlamd. Maar dat is nu eenmaal niet aan de hand. Ik heb het geluk gehad dat ik Niels Schuddeboom mocht kennen. Als ik zie wat die uit zijn indrukwekkende leven haalde met zijn flinke beperkingen, dan zijn mijn klachten minor issues.


En ben je niet bang voor herhaling?
Absoluut! Het lijkt erop dat vooral mijn hoge bloeddruk (heb ik mijn hele leven al) en cholesterol debet waren aan het infarct. Daar kan ik vrij makkelijk interventies op plegen. Maar op de rest heb ik weinig invloed. Ik heb nu eenmaal een vreselijk snel brein dat veel zuurstof verbruikt waardoor mijn hart harder pompt. Ik leef al vele jaren volgens mijn eigen adagium:

Mijn vader en beide grootvaders werden niet oud. Ik verloor op mijn 22e mijn beste vriend aan euthanasie en op mijn 29e mijn stiefzoon Maxim die 8 werd (voor hem bouwde ik het hunebed). Voor mij een enorme inspiratiebron om te leven en te handelen op mijn eigen voorwaarden. Ik ben niet bang voor de dood. En heb ook geen doodswens. Als ik nu dood zou gaan sterf ik gelukkig. Hoe mooi is dat. Los van alle ellende voor mijn omgeving en mijn lief en kinderen. Ik schrijf het maar op, zodat het maar gezegd is. Voor als het alsnog mis mocht gaan.

Maar daar ga ik dus niet vanuit. En het zal me niet hinderen in wat ik te doen heb in dit leven. Blijmoedig en manisch positief (maar realistisch) moedig voorwaarts op de ingeslagen weg. Werkend aan de dossiers die me diep fascineren en drijven. Ondertussen genietend van mijn dierbaren, blijven schaven aan scherpe randjes en blijven leren, ontwikkelen, ontdekken en creëren. Om met het credo van de Star Wars-personages in The Mandolorean te spreken; 

Een paar weken geleden kreeg ik het boekje Gratitude kado. Van Oliver Sacks over de laatste fase van zijn leven. Mooie inzichten en een mooie leidraad. En in het ziekenhuis keek ik dit inspirerende filmpje van acteur Matthew McConaughey met levenslessen voor studenten (want dat zijn en blijven we). En voor de mensen bij wie dit resoneert: Kevin Kelly schreef een geweldig boek met levenslessen.


Hoe gaat het fysiek verder nu?
De komende tijd staan in het teken van herstel. Dat betekent meer controle over zenuwen en spieren. Die moeten eraan herinnerd worden hoe dat ook alweer moest. Ik had met de neuroloog mooie gesprekken en die verklaarde het relatief snelle opkrabbelen aan mijn denk- en levenswijze. De hypothese (want je komt er toch noot achter) is dat ik een bovenmatige neuroplasticiteit heb. Ik heb mijn brein de afgelopen 35 jaar permanent getraind op nieuwe perspectieven en paadjes. Erg handig als er voor het aansturen van mijn motoriek nieuwe paadjes moeten worden aangelegd 💪

Ik train al dagelijks op een loopbrug en een fiets, en volgende week in het revalidatiecentrum doe ik er een flinke schep bovenop.  Mijn cholesterol kan ik wel sturen en met alcohol stop ik volledig op een mooie wijn bij een etentje na. En verder is het afwachten wat er allemaal gebeurt.


Hoe doe je dat met je werk allemaal?
Tjah, dat is een lastige vraag. Dat loopt bij mij nogal door elkaar. De privé-Martijn en de professionele-Martijn.
Een belangrijke inkomstenbron, optredens is tijdelijk weggevallen. Maar dat zal heel tijdelijk zijn schat ik nu in.
Een andere inkomstenbron, onze Digitale Fitheid bedrijven zitten net in een overgangsfase naar professionalisering. Dus daar kan ik komend kwartaal niet op leunen. Voor geld ben ik aangewezen op steun van mijn netwerk, en dat lijkt me met mijn netwerk wel te overzien. (voel je je aangesproken en heb je die mogelijkheid, meld je dan even) Ik nam wat lezingen verder dit jaar aan en gaf wat korting als ik deze maand mocht factureren. Ook een optie.

Mijn research gaat gewoon door, omdat ik hier toch niet zoveel kan doen. Van mail, toch al niet mijn favoriet, blijf ik waar mogelijk af. Mijn belletjes beperk ik tot het noodzakelijke, voor mijn rust. Schrijven is fijn, net als het posten ervan. En als ik tijd en ruimte heb reageer ik op comments.

De Digitale Fitheid Community meetups zijn in goede handen, net als de Digitale Fitheid Academie en Digital Fitness International. Ik bemoei me een klein beetje met de Maand van de Digitale Fitheid in maart en wat meer met de 2e European PKM Summit. Iets waar ik echt enorm naar uitzie! Mijn politie-activiteiten zet ik tijdelijk op een lager pitje, maar dat was toch al vrijwilligerswerk en daar loopt niks in de soep.
 

Kunnen we je ergens mee helpen?
Zeker! Hoe lief ook, stuur geen bloemen of cadeaus. Ik heb al genoeg spullen. Wees lief voor jezelf en de wereld. Reageer op mijn blogs en schrijfsels en verspreid ze op plekken waar mensen er iets aan hebben. Steun de Digitale Fitheid Community door sponsors en kennispartners te vinden voor de maandelijkse meetups. Kom naar de fantastische 2e editie van de European PKM Summit, of regel een sponsor of kennispartner.  (App of mail als je kunt helpen daarmee)

Stuur mensen die aan hun Digitale Fitheid willen werken naar onze leergang of neem contact op over onze hooggewaardeerde in-companysessies. Boek een lezing of workshop voor over aantal maanden en laat me die snel factureren. En als niks van dit past, stuur liefde of een fijn berichtje. Ik kan niet alles snel beantwoorden maar ik doe mijn best.


Zo te lezen ben je best ok, zit je niet gewoon de hele dag te chillen?
Lekker dan Martijn. Je krijgt ontbijt op bed (in het revalidatiecentrum moet ik dat gewoon zelf ophalen overigens) en je kijkt series overdag terwijl je dierbaren en collega's alles moeten opvangen. Dat is toch niet fair? Klopt. En hoogst onwenselijk. Ik had het echt heel graag anders gezien. Maar ik moet balans zoeken tussen rust en prikkels. One way to find out, maar met het voorzichtigheidsbeginsel in acht.
 

Zo! dat was mijn relaas over mijn situatie. Als er nieuws is post ik dat in dit blog. Dus als je over een paar weken denkt, hoe is het met Martijn? Dan kun je hier kijken. Ik had nog wat meer observaties, bespiegelingen en ervaringen met en van dit alles:
 

- Atriumfibrilleren (een aandoening met van een onregelmatige en vaak te snelle hartslag) Heb ik niet maar ze monitoren er wel op.
- Spinale Banen (essentiële onderdelen van ons zenuwstelsel die informatie tussen de hersenen en de rest van het lichaam transporteren) Mijn focuspunt in de revalidatie. Die zijn niet beschadigd gelukkig.
- Neuroplasticiteit (het vermogen van de hersenen om zich aan te passen en te veranderen). Kende ik al, maar begrijp ik nu beter.
- Beroerte (de verzamelnaam van een hersenbloeding en een herseninfarct). Het woord kende ik wel maar de betekenis niet goed. (deze vergeet ik niet zo snel)
- Paralyse VS Parese (Mate van verlamming: Paralyse is volledig, parese is gedeeltelijk) Ik hebb (gelukkig het laatste)
- Hersenstam (en de relatie tot de spinale banen) Dit is waar de bloedprop de ellende veroorzaakte.

Wat een hoop lieve fijne warme kundige geduldige mensen werken hier. Ik heb er zo'n 35 gezien nu. Ik word om de paar uur gecheckt op van alles en vooral op mijn bloeddruk. Als ik een rapportcijfer mocht geven dan kregen ze een 9. De eerste nachten maakten ze me om de paar uur wakker, wat best storend was. Inmiddels ben ik van alle sensoren en infuusdingen af. Op de Brain Care afdeling maakte ik kennis met George, een broeder die toevallig net als gefascineerd is door de Futhark (Keltische runen) en ook boeken schrijft. Nu ik verhuisd ben naar een andere afdeling blijft hij langskomen. Leuk zo'n ontmoeting. Daar ga ik contact mee houden.

Het eten is wonderbaarlijk goed, iets dat ik niet had verwacht. Op een gekke manier voelt het hier net als een vliegtuig, treincoupé en hotelkamer. Een rustige overzichtelijke omgeving, waarin ik goed gedij. Met mijn leesvoer, laptop en telefoon. Ik heb niet veel nodig om me te redden, zo blijkt ook nu weer.

Ik kan eigenlijk maar 1 ding bedenken wat storend is. De matrassen zijn glad en van kunststof. Daardoor glijden mijn voeten steeds weg als ik rechtop probeer te zitten. Alsof ik een dronken pinguïn ben. Heel stom. Maar niet belangrijk.

Mijn zaalgenoten hebben soortgelijke narigheid als ik. Maar meer pijn en ongemak zo lijkt het. Narigheid verbroederd, en de sfeer op onze zaal is warm en gezellig te noemen. Gister kregen we een eenzame vrouw van 76 op de kamer erbij, die in ons gezelschap snel bijtrekt. Blijkbaar is sociaal contact heel helend, wat geen verrassing mag zijn. Met mijn overbuurman Peter die bij een Hoogheemraadschap werkt heb ik mooie gesprekken over Digitale Fitheid en PKM. Hier leg ik hem Obsidian uit:
 

Het uitzicht hier is mooi, in de avond kijken we neer op de lichtjes van de stad en wanen we ons op een berg in de alpen 🤣

Vanwege een incident met een verwarde patiënt stond er de hele week beveiliging op de gang. Ik waande me erdoor in een filmscėne. Verder zag ik een gek bed met een tent erbovenop. met daarin een patiënt. Een soort hondenhok op wielen. Het helpt voor mensen die in de war zijn en zichzelf in gevaar brengen. En ze worden er rustig van. Fascinerend.

De rest bewaar ik voor mijn weekbericht. Hier kun je je er op abonneren.

Dank voor het lezen 🙏   
Ook dit bericht is door noeste arbeid zonder ai en spraakherkenning met 1 hand getypt! 💪

Donaties zijn welkom ❤️

Hier kun je het vervolg lezen, Martijn in het revalidatiecentrum.