In al mijn jaren als spreker ben ik ontzettend veel mensen tegengekomen die ook op een podium wilden staan.
De één omdat ie dat als een fijn verdienmodel ziet, de ander voor de aandacht. En soms (maar te weinig) omdat iemand persé een verhaal wil vertellen en de wereld wat mooier wil maken.

Mijn standaard-antwoord is dat als je op een podium wil staan, je op een podium moet gaan staan. 

Als je dit echt wil, moet je gewoon aan de bak, en elk achterafzaaltje pakken dat je kunt vinden, en op elke zeepkist gaan staan die beschikbaar is. Dat doe je niet alleen om te oefenen, maar ook om de kans dat je in elke geval één iemand raakt te vergroten. En die personen zijn de veroorzakers van je carrière en bevelen je dan aan.

De eerste 200(!) keer doen er niet zoveel toe. Als ik dat zeg tegen aspirant-sprekers kijken ze me verbaast aan. Wat weinig mensen zich realiseren, is dat het leren hanteren van een zaal een vak apart is. Er zijn zoveel verschillende settings en zaalopstellingen dat je ze allemaal een paar keer gehad moet hebben om ze naar je hand te kunnen zetten.

Die routine hoort bij je vakmanschap. Afgelopen week bewees 2500 keer oefenen zijn dienst. Ik kwam in één van de tien lastigste situaties uit mijn sprekers-loopbaan terecht. De foto hierboven verraad al het een en ander. Maar de werkelijkheid was nog veel complexer.

Ik mocht optreden bij een gemeente. Tijdens lunchtijd. En vanwege de lol die ik met Peter Ros had bij een eerder optreden gingen we samen. Ter plekke bleek pas waarmee we te maken kregen (dat lag niet aan de briefing, sommige zaken kun je pas ter plekke vaststellen). Er zaten mensen in de ruimte die kwamen lunchen en een verhaal konden meepakken, en mensen die er speciaal voor kwamen. Er liepen mensen halverwege in en uit.

Maar daar zat de moeilijkheid niet in. De eerste hobbel was een barista-bar die speciaal voor de gelegenheid was geplaatst. Geweldig, ik ben dol op koffie. Maar melk opschuimen voor cappuccino en versgemaalde  bonen maken maakt nogal wat herrie. En duurt lang dus levert een rij op. Na kort overleg met Peter en de organisatie besloten we die hobbel weg te halen door dat ding en de barista te verplaatsen naar verder weg in de ruimte.

Wat er na het begin van het optreden gebeurde was ongekend. De ruimte bleek rond lunchtijd een kruispunt van groepjes wandelende ambtenaren die van links naar rechts, rechts naar links, boven naar beneden, beneden naar boven en kruislings door de lezing heen wandelden. Niet even, maar de hele tijd. Op de foto hieronder kwam zelfs een schoonmaakwagen langs 🤣.

Omdat ik niet met slides werk en stand-up doe , moest ik vaker dan mij lief was aan de zaal vragen waar ik ook alweer gebleven was met mijn verhaal. In mijn herinnering een keer of 15. Peter en ik hadden een hoop lol, en de aanwezigen hadden een mooie lunchbijeenkomst. Ik vermoed dat ze geen idee hadden van de moeilijkheidsgraad van deze situatie. Maar ik was blij dat ik mijn ervaring en vakmanschap kon inbrengen met Peter, de meesten zouden het er niet zo goed van afgebracht hebben of gestopt zijn.

Ik blog en spreek af en toe wat over het sprekersvak:

- Over de bijzondere plekken waar je komt
- Hier een podcast van het Sprekersgilde met hier mijn aflevering en hier de shownotes
- In de podcast met Kevin Weijers deel ik tips en trics
- Ik leer zelf ook nog steeds, en vooral van Rutger Mollee

Wil je hulp bij spreken op een podium?

- Speak to Inspire kan ik van harte aanraden net als 360 talk
- Pauline de Wilde helpt mensen spreken met lef
- Lisa Portengen is een hele goede sprekerscoach
- Marlou Bullens voor spreken uit je hart