Er zit een donkere stem in mij, die me wegtrekt van het goede.
Het verraderlijke is dat deze donkere stem me niet manipuleert, voor de gek houdt, of vergezichten schetst over later die ik nauwelijks kan geloven. Het is misschien wel de meest pure stem die ik in me heb, en dat maakt het juist zo gevaarlijk.
Dat ik oprechtheid kies boven zelfbescherming. Dat ik zelfvernietiging verkies boven het complexe pad naar de onzekere toekomst.
Het is een stem die altijd in mijn oor begint te fluisteren als er iets moois staat te gebeuren in mijn leven.
Die stem die zegt: hier is ook pijn, maar deze pijn ken je, en de pijn die je herkent, is tig keer fijner dan de angst voor valse hoop.
Want valse hoop, dat is pas echt gevaarlijk.
De angst dat goed genoeg niet goed genoeg zal zijn.
Het verraderlijke is dat deze donkere stem me niet manipuleert, voor de gek houdt, of vergezichten schetst over later die ik nauwelijks kan geloven. Het is misschien wel de meest pure stem die ik in me heb, en dat maakt het juist zo gevaarlijk.
Dat ik oprechtheid kies boven zelfbescherming. Dat ik zelfvernietiging verkies boven het complexe pad naar de onzekere toekomst.
Het is een stem die altijd in mijn oor begint te fluisteren als er iets moois staat te gebeuren in mijn leven.
Die stem die zegt: hier is ook pijn, maar deze pijn ken je, en de pijn die je herkent, is tig keer fijner dan de angst voor valse hoop.
Want valse hoop, dat is pas echt gevaarlijk.
De angst dat goed genoeg niet goed genoeg zal zijn.