We hebben het idee dat we kunnen zien dat de ander enorm mentaal worstelt. Maar, om eerlijk te zijn, we zijn gewoon te blind.

Mede omdat degene die zo lijdt, een masker draagt dat zegt: 'Met mij is alles oké'.

En dat zet ons keer op keer op het verkeerde been.

We kunnen er niets aan doen. Wat je überhaupt om je heen ziet, is een ingewikkeld proces van onder andere wat je onderbewustzijn verwacht van de wereld. Het vult het voor je in.

Ik kan het weten.

Ik zet zelf mensen op het verkeerde been. Niet expres. Het is een manier van overleven. Omdat ik de woorden nog niet heb gevonden om te omschrijven wat ik voel. Omdat ik niet denk dat het iets uitmaakt.

Maar het maakt wel uit. Dat je vertelt wat je voelt. Dat is de paradox van mentaal lijden.