"Ik loop niet weg"

...scandeer ik in mijn hoofd terwijl ik vrijdagavond door de omgeving van het Drentse Diever stap. Tachtig kilometer door horizontale regen, met een beslagen bril, en regendruppels die door mijn hoofdlampje lijken op dwarrelende sneeuwvlokken. Ik loop niet weg, want dat doe ik juist wél vaak - wegduiken als het moeilijk wordt, me ergens onderuit wurmen als commitment nodig is. Of anderen de verantwoordelijkheid laten nemen die eigenlijk bij mij hoort. Maar nu niet. Ik had dit jaar al twee Kennedymarsen van tachtig kilometer uitgelopen. Dit zou de derde worden, precies zoals ik me had voorgenomen. 

Na twintig doorweekte kilometers zie ik in de spiegel hoe nat ik ben. Nog zestig kilometer te gaan. Ik zou het kunnen, fysiek. Ben goed getraind, en heb genoeg droge kleding bij me. Maar de regen maakt me 'getikt' - het constante getik op mijn capuchon, de nattigheid tot op het bot. Een saaie lus in het donker voor de boeg. En thuis wacht zondag Brent, die jarig is. We gaan samen naar de Twentse voetbalderby, en daarna is er bezoek. Als ik nu doorloop, heb ik daar vast wel wat puf voor. Maar daarna stort ik in, ben ik dagenlang niks waard. En dat wil ik niemand aandoen. 

Maar ook niet door

Op de foto na ruim veertig kilometer lach ik nog - ik ben fit, ik kán door. Maar moet dat ook? Nee, dat moet niet. Want doorlopen zou misschien bewijzen dat ik niet wegloop, maar het zou me ook dagenlang nutteloos maken voor mijn gezin. Dus liep ik weg van de mars - stopte na veertig kilometer in plaats van tachtig. Weglopen ken ik goed genoeg. Maar dit was anders. Dit was kiezen voor aanwezig zijn in plaats van bewijzen dat ik kan volhouden. Kiezen voor mijn verantwoordelijkheid thuis boven mijn ego op de Drentse heide. Ik loop niet weg... maar ook niet door!