Eindpunt

"Het is het eindpunt van de trein, bijna geen mens hoeft er te zijn, bijna geen hond gaat zover mee: Enschede."

Zo dichtte Willem Wilmink over zijn geboortestad. Gisteren stond hij er weer, geschilderd op het grootste spandoek van Europa. 18.000 vierkante meter, uitgerold over de tribunes van de Grolsch Veste ter ere van 700 jaar stadsrechten. Met op het eind ervan een feniks - het symbool van een stad die telkens opnieuw herrijst.

Een kleurrijk weekend was het voor de stad. Van donderdag tot en met zondag vond Enschede Lights Up plaats. Gisteren was die gigantische tifo in het stadion. En vandaag is dan de officiële verjaardag, de dag om terug te blikken op het afgelopen 'jubeljaar'. Onbewust kijk ik nog verder achteruit: zo'n twintig jaar, toen we nog de campagne 'Kleur de Stad' hadden, en inwoners opriepen hun eigenheid aan de stad toe te voegen.

Nu is dat werkelijk gebeurd, en staan we er gekleurd op. En natuurlijk staat het niet los van de geschiedenis van deze stad. Wifi werd uitgevonden door een UT-alumnus. Bluetooth werd ontwikkeld op de campus. De Holborn-computer was in 1981 al futuristischer dan wat Apple drie jaar later maakte. Het bombazijn was wereldberoemd. Steeds opnieuw voegden eigenzinnige koppen nieuwe kleuren toe aan de wereld.

En dat gaat door. Op Kennispark verrijst 's werelds eerste fabriek voor fotonische chips. Op de campus werken onderzoekers aan de kwantumcomputer van morgen. Enschede profileert zich als de plek waar je de grens mag opzoeken - letterlijk en figuurlijk. We zijn de stad waar de zon als eerste opkomt. Waar daglicht als eerste de nacht verdrijft. De plek die ruimte biedt voor jouw idee. Dit is niet het eindpunt van de trein. Hier begint het.