Afgelopen weekend liep ik mijn eerste Kennedymars: 82 kilometer, inclusief een klein omweggetje omdat ik een pijl had gemist. Een flinke afstand met een simpel concept - gewoon doorlopen tot je er bent.
Van volle hoofden naar lege kilometers
Tijdens het trainen voor deze uitdaging merkte ik al iets opvallends. In het begin werd ik na zo'n drie uur onrustig. Dan pakte ik mijn telefoon, belde wat vrienden of zette een luisterboek op. Mijn hoofd was te vol om alleen met de stappen bezig te zijn.
Naarmate ik langer trainde, schoof die grens op naar vijf, zes uur. Maar bij de Kennedymars zelf gebeurde er iets anders. In de laatste fase werd mijn wereld verrassend klein en mijn hoofd verrassend leeg. Geen ruimte meer voor grote gedachten of overpeinzingen - alleen de basale focus op het bewegen van mijn benen. Eén voet voor de andere. Steeds opnieuw.
Uitputting als zuiveringsmethode
Dit is geen zweverige toestand, maar een praktisch gevolg van extreme inspanning. Onderzoek naar langeafstandswandelen bevestigt dit: je hersenen prioriteren wat echt nodig is en laten de rest los. Toen iemand me later vroeg hoe ik het had ervaren, kon ik me amper herinneren hoe het was geweest - simpelweg omdat mijn brein volledig was leeggelopen, alle reserves ingezet op het in beweging houden van mijn lichaam.
Het is als een harde schijf die wordt opgeschoond - alleen de essentiële processen blijven draaien. De rest wordt tijdelijk 'gewist'.
Fysiek vol, mentaal leeg
Het contrast is opmerkelijk: terwijl mijn lichaam vol energie zat om door te blijven gaan, stroomde mijn hoofd langzaam leeg. Met elke kilometer verdween er meer ruis. Gedachten aan werk, deadlines, planningen, alledaagse zorgen - allemaal weggestapt.
In plaats daarvan kwam er een directe en ongecompliceerde communicatie tussen lichaam en brein. Je voelt honger? Je eet. Je voelt pijn? Je past je tempo aan. Je bent moe? Je rust even. De ballast van overdenking valt weg. En na zestien uur onderweg te zijn geweest (waarvan 14 uur en 21 minuten in beweging) herinner ik me dan ook maar betrekkelijk weinig.
Vol ervaringen, leeg hoofd
De medaille die ik op de foto hierboven toon is nu een tastbare herinnering aan een bijzondere paradox: hoe een uitputtende fysieke prestatie kan leiden tot mentale leegte. Een tijdelijke staat van helderheid door simpelweg leeg te lopen - letterlijk en figuurlijk.
Misschien is dat wel de belangrijkste ontdekking van die 82 kilometer: soms moet je jezelf fysiek volledig vullen met inspanning om je hoofd écht leeg te kunnen maken.