Smartphone in de Sneeuw

Eén verkeerd gebaar en floep - daar vloog mijn iPhone 16 Pro het raam uit, rechtstreeks de Zwitserse sneeuw in. Mijn moeder keek me met open mond aan terwijl onze bergtrein achter een schutting verdween. Alle foto's, alle tickets (inclusief die van de huidige trein): alles weg. De perfecte vakantiedag leek ineens een dure nachtmerrie te worden.

Bij het eerstvolgende station zocht ik wanhopig hulp. "Terug naar die plek? Onmogelijk," zei de eerste man. Maar toen ik 'Zoek mijn iPhone' toonde - met een blauw stipje dat exact toonde waar mijn telefoon lag - ging alles anders. Eén telefoontje later had hij nieuws: de machinist van de volgende trein naar beneden wilde mij voorin laten zitten om samen naar mijn telefoon te zoeken.

25 jaar reed deze man hetzelfde parcours, maar zoals hij zelf zei: "Geen enkele dag is hetzelfde." Hij remde behoedzaam af, stapte uit, waadde door de sneeuw en overhandigde mijn telefoon met een brede grijns. Vorige week kwam ik op LinkedIn een onderzoek tegen naar 'lost wallets' - Zwitserland staat bovenaan de lijst van landen waar portemonnees het vaakst worden teruggebracht. Toeval? Ik denk het niet.

Mijn moeder zei na afloop: "Vertel dit maar aan niemand." Maar dat doe ik nu juist wel, aan iedereen. Om te laten zien hoe makkelijk het kan zijn om even iets voor een ander te doen. Ook al 'hoort' het niet bij je takenpakket. Die kleine iPhone-app was mooi meegenomen, maar zonder die machinist had ik daar mooi met mijn 'Zoek mijn iPhone' gezeten. Soms zijn de beste verhalen die waarin iemand gewoon kiest om te helpen - niet omdat het moet, maar omdat het kan.