Patatje met pijn
Afgelopen weekend zaten we met z'n vieren naar 'Patatje Oorlog' te kijken. Franky en Coen: twee gewone mannen die elkaar tegenkwamen op de markt. Wat begon als een impulsieve actie om vluchtelingen een frietje te geven, groeide uit tot evacuaties in frontgebieden. We zagen hoe ze werkten met hun Oekraïense vrienden Olena en Ghenja - de journaliste en cameraman die veel van hun verhaal vastlegden. Donderdag zijn Olena en Ghenja omgekomen bij een gerichte droneaanval in Kramatorsk. Dezelfde stad waar Franky en Coen zelf een raketaanval overleefden. Hun beste vrienden, met wie ze dagelijks werkten. Dood.
Meesters in meningen
Deze week gaan we allemaal het stemhokje in. Belangrijk. Maar wat me steeds meer opvalt, is dat we drukker bezig zijn met wie ergens de schuld van heeft, maar niet met wat we zelf kunnen doén. De wachtlijsten in de zorg? "Dat zijn de ouderen." Klimaatverandering? "Dat zijn de activisten die ons lastigvallen." De woningcrisis? "Dat komt door de migranten." Ondertussen zit iedereen op de bank te klagen over hoe slecht alles is, maar (te) weinig mensen staan op om iets te doen. We zijn meesters geworden in het wijzen naar anderen terwijl we zelf wegkijken.
Verantwoordelijkheid als verzet
Franky en Coen gaan door. Ze zijn rebellen - niet omdat ze schreeuwen, maar omdat ze iets veel radicaler doen: verantwoordelijkheid nemen. In een tijd waarin dat bijna een daad van verzet is geworden (aldus Ellen de Jong). Paulo Coelho schreef het mooi: "De wereld verandert door jouw voorbeeld, niet door je mening." Natuurlijk stem ik woensdag. Maar nog belangrijker: wat ga ik doén op donderdag - en daarna..? Zaterdag begint trouwens seizoen 2 van 'Patatje Hoop' op RTL4 - misschien inspiratie voor meer mensen om van hun zetel af te komen.