Vrijdagochtend, de zon breekt door. Trainingsdag voor de Kennedymars. Verse zolen onder mijn barefoot-schoenen - na 4.000 kilometer was het wel tijd. De Enschedese schoenmaker had beloofd dat hij het kon. Specialist in wandelschoenen, toch? De eerste 15 kilometer voelden veelbelovend. De 30 die volgden... mijn moeder zou zeggen: "Op varkenspootjes." Voor het eerst in 4.000 kilometer: blaren. En brandende voetzolen.

Barefoot-schoenen zijn wonderlijke dingen. Brede teenbox waarin je tenen kunnen wiebelen. Platte, flexibele zool die elke steen, elk takje doorgeeft. Je voelt de grond onder je voeten, bent verbonden met het terrein. Het is alsof je zintuigen zich uitstrekken tot onder je zolen. Maar mijn schoenmaker? Die had de oude zool half verwijderd en er een nieuwe onder geplakt. Netjes werk, dat wel. Alleen: zo stug als een plank. Mijn verbinding met de grond? Verbroken. Alsof ik op betonblokken liep.

"Wie döt mij wat?" stond er op mijn petje terwijl ik verbeten voortstrompelde. Het antwoord was pijnlijk duidelijk: de schoenmaker. Niet uit kwade wil - hij deed zijn uiterste best. Maar hij loopt zelf niet barefoot. Hij kent de kunst van het oplappen, niet de kunst van het grondgevoel. Het is als een klassiek geschoolde pianist die jazz probeert te spelen: de noten kloppen, maar de soul ontbreekt.

Soms moet je bij je leest blijven - letterlijk. De schoenmaker verstaat zijn vak, maar barefoot is een andere wereld. Een wereld waarin flexibiliteit belangrijker is dan stevigheid, waarin voelen voorrang heeft op beschermen. Mijn kapotte voetzolen leerden me: expertise is niet altijd overdraagbaar. We zijn allemaal wel eens die schoenmaker - vol goede bedoelingen maar zonder bezieling voor wat er werkelijk nodig is. De kunst is te herkennen wanneer jouw vakmanschap vraagt om een andere leest.