Elke vijf minuten zuchten we gemiddeld, las ik onlangs in de krant. Dat is twaalf keer per uur - meestal zonder dat we het doorhebben. Plots werd ik me bewust van mijn eigen zuchtpatroon: dit weekend onder de hitte ("Pfff, wat warm"), vanochtend bij het opstaan ("Oef, alweer maandag"), en straks tijdens mijn wekelijkse SHIT-training (Slow Motion High Impact). Niet om CO2 te verjagen zoals ik altijd dacht, maar juist om mijn longblaasjes opnieuw op te rekken en mijn lichaam te resetten.

Zuchten is ons ingebouwde reset-knopje, veel meer dan alleen uitademen. Psychologen zien het als een manier om opgehoopte emoties los te laten - frustratie, teleurstelling, verdriet. Onderzoek toont aan dat we vooral zuchten als we iets moeten opgeven of loslaten - een plan, een wens, een activiteit die niet werkt. Die zucht na een moeilijk gesprek of als je eindelijk achter je bureau zit na een hectische ochtend: allemaal kleine momenten waarin je overschakelt van het ene naar het andere.

Het mooie is dat we het collectief doen, zuchten. Een ander onderzoek toont aan dat mensen de emotionele staat van anderen vaak accuraat kunnen interpreteren, alleen al aan de klank van hun zucht. Een hele kantoorverdieping die zucht als de server crasht. Voetbalfans die tegelijk opluchting uitademen als hun team scoort. Gezinnen die samen zuchten als de vakantiekoffer eindelijk dicht is. Zuchten wekt saamhorigheid en empathie op en versterkt daarmee onze onderlinge band.

Dus de volgende keer dat je merkt dat je zucht, stop dan even en vraag je af: wat laat ik nu los? Want achter elke zucht zit een verhaal van spanning die verdwijnt, stress die oplost, of gewoon de overgang van het ene moment naar het andere. Vlaamse onderzoekers ontdekten een cruciaal verschil: het is geen zucht ván verlichting, maar een zucht tér verlichting. A sigh to relieve. En met de zomervakantie in zicht mogen we straks allemaal tegelijk die grote, collectieve zucht ter verlichting slaken.