Ook deze week was vanwege de vakantie van de kinderen en koningsdag qua werk een soort halve...  Ik bezocht met de jongste van vijf een prachtig kantoor bij het Vondelpark en had een zware maar leuke kluif aan een sessie met medezeggenschapsleden van alle hogescholen. Verder mocht ik een groep mensen bij de politie alles vertellen en demonstreren over PKM en Obsidian. Koningsdag met de kids was als vanouds gezellig chaotisch en ik had een geweldige gesprek met Paul Iske, die naast hoogleraar ook nog eens oprichter is van het Instituut van Briljante Mislukkingen. Oh, en ik maakte na de langste pauze tot nu toe een nieuwe aflevering van FeuilleTon&Martijn.


1. Een van de meest wijze lessen die ik ooit kreeg kwam van Bill Dordoy. Over deze bijzondere engelsman zijn hele boeken te schrijven, ik leerde hem kennen als enthousiaste klimleraar in 1990. Op enig moment hing ik op een rotswand in Belgie op 40 meter hoogte en begon ik kramp in mijn armen en voeten te krijgen, en was ik bang om te vallen. (ik had een klimgordel aan en was gezekerd door een touw hoor). Ik riep naar beneden naar Bill: "I think I'm gonna fall!" Klimmen op een rotswand is een hele andere ervaring dan klimmen op een indoorwand met greepjes. Binnen kun je gewoon de klimgreepjes zien, maar op een rotswand moet je kijkend en voelend uitvogelen of je genoeg grip hebt om weer een stukje omhoog te gaan. Ik zag geen mogelijkheid meer en voelde me bijna gedwongen om los te laten. Totdat Bill riep, "Watch different Martijn, It's all there!" Want dat je geen mogelijkheid ziet, wil niet zeggen dat die er niet is. En verhip, even later vond ik op de tast net de grip die ik zocht en hard nodig had en kon ik voorbij dit stukje lastige rotswand. De rest van mijn leven werd ik om de haverklap geconfronteerd met dit gegeven. Het boekje over hoe ik een hunebed bouwde staat vol met dit soort situaties. Er is bijna altijd een mogelijkheid, maar je moet van perspectief veranderen om het te kunnen zien. (een absolute aanrader hierover is dit geweldige boek van George Parker).

2. Met ruim vijftienduizend telefoonnummers in mijn adresboekje, heb ik genoeg mogelijkheden om dagelijks van alles te kunnen creëren. Op het juiste moment op het idee komen op de juiste persoon te bellen voor een kans of obstakel is knap lastig. Gelukkig heb ik hulp van vele tools als Obsidian en een knopje daar dat me dagelijks 'random' linkjes uit mijn eigen bibliotheek en CRM voorschotelt. Ons boek, dat het meer dan tien dagen op nummer 1 in de managementboeken hitparade volhield, heeft erg veel haakjes naar evenzoveel onderwerpen. Je kunt er vanuit HR naar kijken, vanuit economie, onderwijs, ict, kennismanagement en nog veel meer. Door steeds door een andere bril naar ons boek te kijken kom ik telkens weer op nieuwe contacten met wie ik mooie gesprekken heb over de implicaties van wat we opschreven. Afgelopen week zat ik met Paul Iske. Die ken ik voornamelijk van de podia die we soms mogen delen. Paul is een fascinerend mens, met een indrukwekkende trackrecord. Hij bleek erg enthousiast over ons boek, en over onze praktische benaderingswijze van omgaan met kennis en informatie en de beperkingen van ons (veelal opgelegde) digitale werkgereedschap. We gaan samenwerken! Paul richtte het Instituut voor briljante mislukkingen op waarvan je zeker de database met verschillende soorten mislukkingen zou moeten bekijken. Leuk, leerzaam en waardevol. Verder hadden we een mooi gesprek over personal science, personal healthcare en N=1 onderzoek, waar de mannen van QS een mooi boek over schreven. Ik houd jullie vanaf hier op de hoogte van de ontwikkelingen!

3. Weinig dingen zijn in de wereld van werk zo belangrijk als het ervaren van autonomie. Het gebrek of wegvallen hiervan lijkt één van de belangrijkste veroorzakers van uitval op de werkvloer. Ik kom dit in onze cohorten bij Digitale Fitheid en bij webinars om de haverklap tegen als ik uitleg waarom ons werk stuk is. De bijna agressieve ontkenning van mensen is na doorvragen bijna altijd te verklaren omdat je daarmee aan iemand eigen werkproces zit. En daar zit schaamte en onzekerheid aan vast. Gelukkig is dat meestal met wat mentale jiu-jitsu en een vriendelijk betoog te tackelen. Goede dingen komen langzaam. Cruijf zou zeggen; je ziet het pas als je het doorhebt. Maar ons werk (als je meer dan 4 uur per dag naar schermen zit te kijken voor je werk) is wel degelijk stuk. Lees maar!

4. De kinderen hebben vakantie. En het was koningsdag. De oudste wilde met een vriendinnetje een kraampje met het verkopen van spulletjes. Knap geregeld, inclusief een geprinte QR-code voor online betalen. (wisselgeld bleek echt een ding voor koningsdag, kom maar eens aan kleingeld). De kids beginnen trots te worden op het feit dat papa boeken schrijft, en wilden er perse wat verkopen in hun kraampje. Voor deze dag ontdoken we de wet op de vaste boekenprijs ;). De jongste besloot ter plekke een limonade-kraampje in te richten en had prima handel. De juffies van school en de kids uit de buurt kregen gratis limonade. Een leuk dagje zo. En gelukkig bleef het droog. In Nederland en Scandinavie gaan we heel relaxed om met de ruimte die we kinderen bieden. Ik keek wel even op toen ik dit bericht zag over hoe kids in Amerika langzaam uit het straatbeeld lijken te verdwijnen. Dat lijkt me een hele slechte ontwikkeling. 


Ik wens jullie een fijne week!

Dank voor het lezen. Hier is het overzicht van vorige week. Onderaan deze pagina kun je je abonneren op deze weekberichten. De leukste dingen die ik momenteel doe. En een handige verzamelpagina (ook om door te sturen) met alles over Digitale Fitheid.


Wil je mijn research steunen of heb je af en toe iets over voor deze weekberichten, doneer dan hier.

Deze tools gebruik ik momenteel, en dit zijn de meest recente publicaties.

Hartelijkste groet,
Martijn