Een hoop van de lezers van mijn weekbericht lieten me weten dat ze flink geschrokken waren van mijn vorige bericht. Sorry daarvoor, maar ja, ik kon er toch ook moeilijk niks over zeggen? Dank voor alle lieve berichtjes, kaartjes, bloemetjes, boeken en donaties. Mijn afgelopen week liep, voor mijn doen, behoorlijk rustig. Ik heb het soort van naar mijn zin in het revalidatieoord en ik ga met rasse schreden vooruit. Hier de leukste ervaringen, ontdekkingen en wetenswaardigheden van de afgelopen week. Heel veel leesplezier!
1 Een kleine week in het revalidatiecentrum Op woensdagochtend, de dag van mijn vertrek naar het revalidatiecentrum, was ik al vroeg wakker, rond zes uur. Ik kon niet goed verklaren waarom, maar toen ik mijn mailbox opende, wachtte daar een geweldige verrassing: een prachtig bestand van Lars Sørensen. (onze vaste gastheer van de maandelijkse Digitale Fitheid meetups)
Lars had samen met een flink aantal van mijn dierbaren, en met Peter Ros, de avond ervoor een speciale aflevering van One Day Radio gemaakt, helemaal voor mij. Twee uur lang waren er hartverwarmende berichten: lieve complimenten, gelukswensen, beterschapswensen, grappige anekdotes en dierbare herinneringen. Alles werd afgewisseld met muziek die speciaal voor mij was uitgekozen. Het was een bijzondere en emotionele start van de dag. Dank je wel, Lars en Peter!
Als je ooit iemand nodig hebt die meer uit een dagprogramma of groep kan halen, dan is Lars iemand die dat als geen ander kan. Hij heeft zoveel ervaring en skills, dat elke bijeenkomst waar je hem tussen of voor mensen zet er beter van wordt. Een zeldzame blend van moderator, dagvoorzitter, facilitator en artiest ineen. Mocht je komend jaar een event of sessie organiseren, probeer dan Lars erbij te krijgen.
Zoals je hieronder kunt zien is het een wereld van verschil tussen een ziekenhuis en een revalidatieoord 🤣
Ik ben in goede handen en ga flink vooruit (hier mijn update erover, en hier wat er aan vooraf ging). Ik pak flink mijn rust, naast zorgen dat neuronen, zenuwbanen en spieren weer vriendjes worden en goed samenwerken in plaats van hun eigen gang gaan. Ik kijk mijn ogen uit hier. Wat zijn er een hoop handige dingen, oplossingen en aanpassingen bedacht voor mensen met beperkingen!
Zo trof ik een halve auto aan, waarin mensen leren in- en uitstappen:
Ik krijg veel reacties van lotgenoten, zoals dit blog van Wietze dat hij schreef naar aanleiding van mijn post. En Laurens Verhagen stuurde een ontroerend boek op over zijn ervaringen en het overlijden van zijn zoon Boris. Het gaat me goed hier, en voel dat ik komende tijd vooral niet te veel moet doen.
Voor de mensen die dat niet kunnen rijmen met stukjes schrijven, prutsen met mijn pkm-systeem en incidentele belletjes; dat is echt 90% minder dan ik normaal op een dag doe. Een van die belletjes, met Olivier leverde dit stukje op.
Op de foto bovenaan: ik kon zowaar een strandwandeling maken met mijn lief en de kinderen 🎉
2 Lang zullen we leven! In de week voor mijn infarct had ik een geweldige ontmoeting met Alja Sluiter, die ik de weken daarvoor al een paar keer sprak. Alja is huisarts en is samen met Stefan van Rooijeneen initiatief begonnen om aandacht te vragen voor de gezondheidssituatie van Nederland.
Als arts realiseerde ze zich dat maar 9% van alles wat invloed heeft op je welzijn en gezondheid, beïnvloed kan worden door mensen in de zorg. De andere 91% speelt zich af in de wereld daarbuiten, een domein waar artsen nauwelijks invloed hebben (met heldin Wanda de Kanter als uitzondering)
Hoogste tijd om daar wat holistischer naar te gaan kijken. Ze lanceren 5 februari om 21.00 deel 1 van een documentaire-serie , genaamd Lang zullen we leven, en hebben een actie bedacht vanuit het nieuwe Seats2Meet in Utrecht. De plek van waaruit veel meer mooie maatschappelijke zaken gaan ontstaan om aandacht te vragen voor hun thema.
Via een snel groeiend netwerk met een indrukwekkend bereik zijn ze mensen aan het mobiliseren die mee willen helpen om te interveniëren in onze leefomgeving. Door voor te lichten, slim te verbinden en zonder te betuttelen; anders was ik zelf ook niet aangehaakt. . En wonderlijk genoeg, voor mensen uit de zorg, is het kijken van de documentaire ook nog eens medisch geaccrediteerd. Ik weet niet precies wat dat betekent, maar het klinkt wel stoer.
3 Sleutelen onder de motorkap van mijn PKM-systeem Sinds een jaar of vijf gebruik ik inmiddels de term PKM als duiding voor het systeem waar mijn kennis en informatie woont. Alhoewel mensen al honderden jaren bezig zijn met het organiseren en klassificeren van hun persoonlijke informatie, zeker na de renaissance, is het vakgebied in relatie tot technologie relatief jong. Dat maakt dat de inzichten en de snelheid waarmee die zich ontwikkelen, nog steeds flink aan het toenemen is, zoals we op de komende PKM-conferentie in Utrecht ook zullen gaan zien.
Mijn lange stuk over het belang van een persoonlijke ontologie en hoe ik dat zelf doe, tot in detail uitgewerkt, heb ik inmiddels ook in het Engels vertaald. Afgelopen week sprak ik er een paar keer wat langer over met Nick Milo, één van de mensen in de voorhoede van het denken over PKM wereldwijd. Sinds de vorige PKM Summit hebben we een fijne band opgebouwd. Het was fijn om even met hem te kunnen sparren afgelopen week over die ontologie.
Hij nam acuut een aantal elementen over in zijn framework. En zo kon het gebeuren dat ik wat geïntrigeerd raakte door zijn ACE-methode. Vier jaar geleden nam ik de PARA-methode voor het organiseren van informatie over van Tiago Forte. Een heel handig, simpel en bruikbaar systeem.
Onder A bewaar ik alle stukjes informatie die gaan over kennis en informatie an sich. In Calendar bewaar ik alle tijdsgerelateerde stukjes informatie, en bij Efforts de aanloop en de output van je werk.
Behoorlijk logisch als je het zo bekijkt. Inmiddels ben ik afgelopen weekend helemaal overgestapt op deze manier van mijn eigen informatie organiseren en opslaan. Het voelt ongelooflijk veel effectiever en sneller. Vast abracadabra voor een gemiddelde lezer, maar in de snelheid waarmee ik mijn informatie kan vinden en opslaan, is het een kwantumsprong.
Nick is ook dit jaar te gast op de PKM-conferentie, waar ik samen met hem een sessie zal geven over ontologieën. Ik zie persoonlijk ook erg uit naar de ontmoeting met Bob Doto, een ongelooflijk inspirerende man.
Ik heb zijn boek in één ruk uitgelezen, en daar valt een hoop van te leren. Het gros van de voorhoede van mensen die met technologie bezig zijn, rent nu massaal achter AI aan. Maar ik vermoed dat het denken over informatie en alles rondom PKM veel interessanter gaat zijn dan AI. Peter Ros noemt dit terecht: Digitale Autonomie.
In een wereld waarin AI-agents en Big Tech veel zaken dreigen over te nemen, lijkt het me evident dat je vermogen en je vaardigheden om controle te hebben over je eigen informatie en skills een cruciaal verschil kunnen maken.
Voor de voorhoede van mensen die met ideeën bezig zijn, en met kennis, informatie en sensemaking, denk ik dat dit echt de beste conferentie is waar je dit jaar in Nederland naartoe kunt. Hier kun je een verslag vinden van de vorige keer.
4 Overig delenswaardig:
- Vanwege mijn verplichte rust keek ik een hoop series. Het hele verhaal rondom keizerin Sissi klonk me altijd als mierzoet in de oren en liet ik naast me liggen. Maar de serie op Netflix, die Keiserin was raak. Een prachtige historische epos over de context, de intriges, de politieke verwikkelingen en de rebellie in het Habsburgse Rijk. Prachtig in een serie vervat, een soort The Crown, maar dan in Oostenrijk...
- De Britse Special Air Service, beter bekend als de S.A.S., kende ik vooral van het survivalboekje dat ik stuklas in mijn scoutingtijd. Over de totstandkoming ervan is een heerlijke actieserie gemaakt, gebaseerd op de historische feiten. Het kijkt lekker weg en voor de mensen die hier van houden, is het een aanrader: Rogue Heroes
- Ik schreef in mijn weekbericht 44 van afgelopen jaar al over een serie over het Wilde Westen. En over hoe alles wat ik dacht te weten over cowboys absoluut niet blijkt te kloppen. Het gaf me een prachtig inkijkje in hoe de geweldscultus van Amerika heeft kunnen ontstaan. Afgelopen week keek ik in één ruk: American Primeval uit. Een nogal gruwelijke serie over de Mormonenstaat Utah, en moordpartijen tussen indianen, kolonisten en mormonen. Niet heel christelijk, maar qua het krijgen van inzicht in waarom Amerika is wat Amerika is een aanrader!
- Naast Pokémon Go en Busstop heb ik nóg een iPhone-spelletje waarmee ik me zinloos vermaak:
- Voor veel mensen is alles verwerpen waar het woord Trump in voorkomt een uitgemaakte zaak. Ik vind dat armoede. Als de man af en toe per ongeluk iets goeds doet, is het ook de moeite van het bekijken waard. (Over die man zijn de meeste lezers en ik het waarschijnlijk wel eens, overigens). Ik vond dit stuk over het nieuwe optimisme van de Amerikanen is erg lezenswaardig.
Dank weer voor het lezen 🙏 Martijn
📅 Coming up
- Vrijdag 21 februari - Overdag: De Maandelijkse Community Meetup van Digitale Fitheid in Utrecht. Gratis voor leden van ons platform. Kom je ook?
Worstelt jouw organisatie met digitale transformatie, digitalisering of de informatiehuishouding? Goede kans dat dat komt omdat ze de digitale fitheid van de medewerkers zijn vergeten. We hebben een nieuwe interventie van 5 dagen die helpt!
